Re exposure of DSC03367

Lak Stpcymiuma Sww 'Rzym. Param Bomamun)

Po uporządkowaniu spraw w Rzymie Septymiusz Sewerus wyruszył na Wschód przeciw Pesceniuszowi Okazał się on trudnym do pokonania przeciwnikiem, został jednak zwyciężony i zabity <196 r. i. Sewerus rozprawił się surowo z miastami wschodnimi, które poparły Nigra. Najcięższy los spotkał potężną i bogatą Antiochię. utraciła ona wszelkie prawa miejskie, stała się wioską, a jej budynki publiczne zostały zniszczone. Dążąc do zmniejszenia garnizonów podległych jednemu namiestnikowi Septymiusz Sewerus podzielił Syrię na dwie prowincje. Po

»wyclt)*twl« nad wachodnimi sojusznikami Nigra w Łzw. wojnie partyjskiej Se-worua tlmq 105/190 r. wymazy! do Rzymu. W drodze powrotnej zmusił do kapitułami po dwulprtlletnlm oblężeniu Bizancjum (Byzantion) będące głównym ośrodkiem oporu awolennlków Nigra, kurząc je podobnie jak Antiochię.

Po uporaniu alę z Nigrem, w 196 r. Septymiusz podjął przygotowania do rozprawy z Klodiuazem Albinem, który został obwołany cesarzem przez wojska Brytanii i uzyska! poparcie wielkich właścicieli ziemskich w Galii i Hiszpanii. Związok z Albinem znwadzał Sewerowi w koncepcji jego polityki dynastycznej.

Do decydująco] rozprawy doszło 19 lutego 197 r. pod Lugdunum; w bitwie tej, według KnsjuB/.u Dlnna, brało udział po 150 tysięcy Żołnierzy z każdej strony. Po clężkląj walce zwyciężył Sewerus. Klodiuaz Albinos popełnił samobójstwo, a Lugdunum zostało zrabowane i spalone. Surowo ukarano również stronników Albina w prowincjach i w Rzymie. Sewerus kazał stracić 29 senatorów. Brytanię podzielono na dwie prowincje: południową—Superior, z załogą 2 legionów w Isca 1 Dova oraz północną - Inferior, z jednym legionem w Eburacum. Dokonując tego podziału Septymiusz Sewerus kierował się tymi samymi względami, co przy reorganizacji Syrii.

Panowanie Septymiusza Sewera stanowiło ostatnią próbę ekspansjonistycz-nej polityki zagranicznej Rzymu. Główny wysiłek militarny cesarza skoncentrował się na Wschodzie, na walkach z Partami. W 197 r. rozpoczęła się Q wojna partyjska. Dla przeprowadzenia tej wojny cesarz utworzył trzy legiony: I, II i III legio Parthica, zwiększając w ten sposób siłę armii do 33 legionów.

Na czele nowych legionów stali ekwiccy prefekci (praefecti legionie) zamiast senatorskich legatów; jeden z nowo utworzonych legionów, legio II Parthica, pozostał jednak w Italii, w Albanum. Umieszczenie legionu w pobliżu Rzymu miało nie tylko zapewnić posłuszeństwo stolicy, ale również przyspieszyć proces niwelowania różnic w położenia Italii i prowincji. W latach 197-199 Septymiusz Sewerus prowadził osobiście wyprawę przeciwko Partom, zdobył podobnie jak Trajan ich obie stolice, Seleukeję i Ktezyfont, ale nie próbował marszu nad Zatokę Perską. W wyniku podbojów utworzono nową prowincję Mezopotamię, na czele której stanął praefeetus, namiestnik rangi ekwickiej podobnie jak praefec-tusAegypti. Po kilkuletnim okresie pokoju ostatnie lata życia (208-211 r.) zajęły Sewerowi walki w Brytanii Pragnął odzyskać panowanie nad północną częścią wyspy po dawny Wał Antonina. Sewerowi udało się jednak tylko odbudować Wał Hadriana i zapewnić na dłuższy czas pokój na tej granicy.

Po zerwaniu z Klodiuszem Albinem Septymiusz Sewerus mógł zacząć swobodnie realizować swoją politykę dynastyczną. Oparciem dla niej była w znacznym stopniu żona cesarza, Julia Domna, pochodząca z arystokratycznego rodu kapłańskiego z syryjskiej Emesy. W 196 r. Sewerus przeprowadził swą fikcyjną adopcję do rodu Antoninów, został uznany za syna Marka Aureliusza i brata Kommodusa. Następnym krokiem było cofnięcie damnatio memoriae Kommodu-sa i ogłoszenie go bogiem. Senat, sympatyząjący z Klodiuszem Albinem, potraktował te posunięcia cesarza jako wyzwanie. Septymiusz Sewerus dążył już teraz otwarcie do zapewnienia dziedziczności tronu swym synom. Starszy z nich.

575