Scan10011 (12)

Rozdział 2. Rozpoznawanie pacjentów w stanie zagrożenia życia. Zapobieganie wystąpieniu zatrzymania krążenia

reakcji pacjenta jest pewnym objawem jego krytycznego stanu.

4.    Wcześnie rozpocznij monitorowanie czynności życiowych. Każdemu krytycznie choremu pacjentowi tak szybko jak to możliwe podłącz pulsoksy-metr, monitor EKG i urządzenie do automatycznego nieinwazyjnego pomiaru ciśnienia tętniczego.

5.    Uzyskaj dostęp dożylny tak szybko jak to możliwe. Uzyskując dostęp pobierz próbkę krwi do badań laboratoryjnych.

A — drożność dróg oddechowych (Airway)

Niedrożność dróg oddechowych jest stanem zagrożenia życia. Natychmiast wezwij na pomoc osobę doświadczoną. Nieleczona niedrożność dróg oddechowych prowadzi do niedotlenienia, które może prowadzić do uszkodzenia mózgu, nerek, serca, zatrzymania krążenia, a nawet śmierci.

1.    Poszukuj objawów niedrożności dróg oddechowych:

•    Niedrożność dróg oddechowych prowadzi do oddechu paradoksalnego oraz uruchomienia dodatkowych mięśni oddechowych. Sinica ośrodkowa jest późnym objawem niedrożności dróg oddechowych. W przypadku całkowitej niedrożność dróg oddechowych nie słyszy się szmerów oddechowych przy nosie

i ustach pacjenta. Przy częściowej niedrożności przepływ powietrza jest upośledzony i często głośny.

•    W przypadku pacjentów w stanie krytycznym zaburzenia świadomości często prowadzą do niedrożności dróg oddechowych.

2.    Traktuj niedrożność dróg oddechowych jako stan bezpośredniego zagrożenia życia:

•    Natychmiast uzyskaj pomoc osoby doświadczonej. Nieleczona niedrożność dróg oddechowych prowadzi do niedotlenienia (spadek Pa0₂), które może prowadzić do uszkodzenia mózgu, nerek, serca, zatrzymania krążenia,

a nawet śmierci.

•    W większości przypadków wystarczą proste działania (np. proste rękoczyny udrażniające, odessanie, wprowadzenie rurki ustno- lub nosowo-gardłowej). Intubacja tchawicy może być konieczna, kiedy takie działania zawiodą.

10 ALS

3.Podaj tlen w wysokim stężeniu:

•    Podaj tlen w wysokim stężeniu używając maski z rezerwuarem. Upewnij się, że przepływ tlenu jest wystarczający (zwykle > 10 l/min), aby zapobiec całkowitemu opróżnianiu się rezerwuaru podczas wdechu. Jeżeli pacjent jest zaintubowany podaj tlen w wysokim stężeniu za pomocą worka samorozprężalhego.

•    W ostrej niewydolności oddechowej utrzymuj Pa0₂ tak blisko wartości prawidłowych jak to tylko możliwe (około 13 kPa lub 100 mm Hg).

U części pacjentów może nie być to możliwe

i wtedy niższe wartości będą do zaakceptowania, np. eon aj mniej 8 kPa (60 mm Hg) lub saturacja mierzona za pomocą pulsoksymetru w granicach 90-92%.

B — oddychanie (Breathing)

W trakcie oceny oddechu jest szczególnie ważne, aby zidentyfikować i leczyć stany bezpośredniego za grożenia życia, np. ciężki napad astmy, obrzęk płuc. odmę prężną, duże krwawienie do opłucnej.

1.    Patrz, słuchaj i próbuj wyczuć objawy świadczące o zaburzeniach oddechu: nadmierna potliwość, sinica centralna, użycie dodatkowych mięśni oddechowych czy brzuszny tor oddychania.

2.    Policz częstość oddechów. Prawidłowa częstość to 12-20 oddechów/min. Większa częstość lub przyspieszenie oddechów może poprzedzać nagłe pogorszenie stanu pacjenta.

3.    Oceń tor oddychania i głębokość oddechów oraz sprawdź czy klatka piersiowa porusza się symetrycznie.

4.    W przypadku deformacji klatki piersiowej utrudniającej prawidłowe oddychanie zwiększone jest ryzyko pogorszenia się stanu chorego. Zwróć uwagę na nadmiernie wypełnione żyły szyjne

(np. w ciężkiej astmie lub odmie prężnej), zanotuj obecność i drożność drenów w klatce piersiowej. Pamiętaj, że wzrost ciśnienia wewnątrz jamy brzusznej może utrudnić ruchy przepony, a przez to zwiększyć niewydolność oddechową.

5.    Zanotuj stężenie tlenu w mieszaninie oddechowej podawanej pacjentowi oraz Sp0₂ podawaną przez pulsoksymetr (wartości prawidłowe 97--100%). Pulsoksymetr nie rozpoznaje hiperkap-nii. U pacjentów leczonych tlenem w wysokim stężeniu wartość Sp0₂ może być prawidłowa przy

Polska Rada Resuscytacji