Scan10139 (3)

Rozdział 12. Zaburzenia rytmu towarzyszące zatrzymaniu krążenia

Kiedy brak objawów niewydolności zalecane postępowanie obejmuje:

•    farmakologiczną kontrolę częstości rytmu,

•    umiarowienie przy użyciu leków (farmakologiczna kardiowersja),

•    umiarowienie przez elektryczną kardiowersję,

•    leczenie zapobiegające powikłaniom (np. antyko-agulanty).

Aby wdrożyć najbardziej korzystne dla danego pacjenta leczenie należy uzyskać opinię specjalisty.

Im dłużej u pacjenta występuje AF tym większe jest prawdopodobieństwo powstania skrzepliny w przedsionku. Nie powinno się stosować kardiowersji (zarówno elektrycznej jak i farmakologicznej) u pacjentów, u których epizod AF trwa powyżej 48 godzin, dopóki nie wdroży się pełnego leczenia antykoagulacyjnego lub nie wykluczy przezprzełykowym badaniem echokardiograficznym obecności skrzepliny w przedsionku.

Jeżeli celem leczenia jest kontrola częstości rytmu, postępowanie obejmuje podaż (f-blokerów, digoksyny, dil-tiazemu, magnezu lub kombinację powyższych.

Gdy czas trwania epizodu AF jest krótszy niż 48 godzin i dąży się do umiarowienia można zastosować amiodaron (300 mg dożylnie przez 20-60 minut, a następnie we wlewie 900 mg przez 24 godziny). Ibutilide lub flekainid mogą być także używane w tym celu, lecz zalecana jest konsultacja specjalistyczna przed ich zastosowaniem. Jednym ze sposobów postępowania u tych pacjentów jest elektryczna kardiowersja, bardziej skuteczna niż kardiowersja farmakologiczna.

W przypadku pacjentów z AF i współistniejącym zespołem WPW zalecana jest konsultacja specjalistyczna. U pacjentów z zespołem pre-ekscytacji i towarzyszącym AF lub trzepotaniem przedsionków należy unikać stosowania adenozyny, diltiazemu, verapami-lu lub digoksyny, ponieważ leki te mogą, blokując przewodnictwo przedsionkowo-komorowe, względnie nasilić zjawisko pre-ekscytacji.

PODSUMOWANIE

•    Zaburzenia rytmu pojawiające się po resuscytacji i ROSC mogą wymagać leczenia

w celu ustabilizowania stanu pacjenta i aby zapobiegać nawrotowi zatrzymania krążenia.

•    W innych przypadkach niektóre arytmie mogą wymagać natychmiastowego leczenia, aby zapobiec pogorszeniu się stanu pacjenta włączając w to ryzyko wystąpienia zatrzymania krążenia. Pozostałe rodzaje arytmii nie wymagają natychmiastowego leczenia.

•    Szybkość działania i wybór najlepszego sposobu leczenia są determinowane stanem ogólnym pacjenta (obecność objawów niepokojących) i rodzajem występujących zaburzeń rytmu.

•    Tak szybko, jak to tylko możliwe uzyskaj pomoc specjalisty w celu oceny stanu pacjenta i wyboru rodzaju leczenia.

Piśmiennictwo

Blomstrom-Lundqvist C., Scheinmann M. M. et al. American College of | Cardiology/American Heart Association Task Force and the European Society of Cardiology Committee for Practice Guidelines. ACC/AHA/ESC Guidelines for the Management of Patients With Supraventricular Arrhythmias. European Heart Journal 2003; 24: 1857-97.

Fuster V., Lyden R. E. et al. American College of Cardiology/American | Heart Association Task Force and the European Society of Cardiology J Committee for Practice Guidelines and Policy Conferences. ACC/AHAE9 guidelines for the management of patients with atrial fibrillation. Europead Heart Journal 2001; 22: 1852-1923.

SZYBKI CZĘSTOSKURCZ Z WĄSKIMI ZESPOŁAMI QRS BEZ TĘTNA

W rzadkich sytuacjach bardzo szybki częstoskurcz z wąskimi zespołami QFłS (zwykle > 250/min) może do takiego stopnia zmniejszyć rzut serca, że tętno może być niewyczuwalne, a poziom świadomości obniżony. Wtedy najwłaściwszym sposobem postępowania jest wykonanie natychmiastowej kardiowersji.

138 ALS

Polska Rada Resuscytacji