ScannedImage 31

W początkowym okresie islamu Kindyjczycy uzyskali duże znaczenie. Wodzem ich był al-AAat ibn Qajs, naczelnik szczepu z Hadramawt, który wyróżnił się w podboju Syrii i Iraku otrzymując w nagrodę gubernatorstwo prowincji perskiej. Potomkowie al-AS^rata zajmowali ważne stanowiska za panowania kalifów omajadzkich w Syrii. Al-Muąanna' “, zawoalowany prorok z Chorasanu, który pozował na ucieleśnione bóstwo i przez długie lata stawiał czoło siłom abbasydzkiego kalifa al-Mahdiego, był prawdopodobnie Persem, a nie Kin¹ dyjczykicm. Co do filozofa Ja'quba ibn Ishaąa al-Kindiego to mówią o nim, że był klientem (mawia) szczepu Kinda.

Wzrost znaczenia szczepu Kinda jest interesujący jako pierwsza próba mająca na celu zjednoczenie pewnych szczepów wokół centralnej władzy jednego wodza w Arabii wewnętrznej. Eksperyment ten stał się wzorem dla al-IIigazu i Mubammada.

** Bohater z Lalla Bookh T. Moore’a. “ Por. niżej, s. 307 n.

vn. AL-HlGlZ w przededniu powstania islamu

Historia arabska obejmuje trzy główne okresy:

1.    Okres sabejsko-himiarycki, kończący się na początku VI w. n. e.

2.    Okres Gahilija, który w pewnej mierze rozpoczyna się od „stworzenia Adama" i trwa aż do posłannictwa Muhammada, lecz ściślej, w znaczeniu tutaj użytym, pokrywa się z wiekiem, który bezpośrednio poprzedzał powstanie islamu.

3.    Okres muzułmański trwający aż do chwili obecnej.

OKRES &5HILIJA

Termin gahilija, tłumaczony zwykle jako „czas nieświadomości" lub „barbarzyństwa", w rzeczywistości oznacza okres, w którym Arabia nie miała żadnego systemu religijnego, żadnego natchnionego proroka, żadnej objawionej księgi, bowiem nieświadomość i barbarzyństwo nie mogą być odniesione do tak kulturalnego i wykształconego społeczeństwa jak to, które wytworzyli Arabowie południowi.

Wyraz gahilija występuje wiele razy w Koranie (3,148; 5,55; 33,33; 48,26). W trosce o oderwanie swego ludu od idei religijnych z okresu przedmuzułmań-skiego, a w szczególności od bałwochwalstwa, gorliwy monoteista Mohammad oznajmił, że nowa religia ma zetrzeć wszystko, co było przed nią. Później interpretowano to jako zakaz, który obejmował wszystkie idee i ideały przedmu-zułmańskie. Trudno jednakże jest wymazać idee, a sprzeciw jakiejkolwiek osoby nie jest w stanie przekreślić przeszłości.

W przeciwieństwie do Arabii Południowej, ogromną większość mieszkańców Arabii Północnej, z al-Higazem i Nagdem, stanowią koczownicy. Historia beduinów jest na ogół rejestrem wojen podjazdowych zwanych ajjam al-'Arab (dosłownie — dni Arabów), w którym mówi się wiele o najazdach i grabieży, lecz niewiele o rozlewie krwi. Osiadła ludność z al-Higazu i z Nagdu nie wytworzyła własnej starożytnej kultury. Pod tym względem różnili się oni od swych sąsiadów i krewnych, Nabatejeżyków, Palmyreńczyków, Ghassanidówi Lach-midów. Nabatejczycy i w dużej mierze Palmyrcńczycy zostali częściowo zara-

75