ScannedImage

POSŁANIE MAHOMETA

należał on do grupy Banu Kajs Kinanitów i to on właśnie wiódł tłumy pielgrzymów z Arafatu do Miny.

W czasie ostatniej swojej pielgrzymki - ale nie wcześniej - Mahomet postanowił, że w przyszłości liczyć się będzie tylko rok księżycowy, jeśli chodzi o hadżdż i wszystkie daty świąt religijnych. Następstwem tego było oczywiście załamanie się gospodarcze jarmarków w Mekce, a Prorok nie mógł tego nie wiedzieć, a więc pragnął tego lub też to akceptował. Rok kończył się miesiącem hadżdżu zwanym zu al-hidżdża i rozpoczynał się w następnym miesiącu, którego nazwa wyraża jeszcze święty charakter, muharramie. To nie Mahomet jednak postanowił zacząć nową erę od Hidżry: postanowienie to - po okresie niepewności, którego zakończenie usiłowano związać ze śmiercią Proroka - podjęto w latach 16—18 za czasów Umara, drugiego następcy Mahometa. Nazwy miesięcy pozostały w tym układzie bez zmian, pomimo że mają one charakter związany z porami roku, a zatem odnoszą się do kalendarza słonecznego. Oznajmienie, że zaczął się miesiąc, zależy od ukazania się księżyca, obserwuje je odpowiednio przygotowana osoba w towarzystwie dwóch świadków.

Mahomet nic nie zmienił, jeśli chodzi o tydzień, którym normalnie posługiwali się Arabowie, a który miał zapewne pochodzenie judeo-chrześcijańskie, natomiast, jak widzieliśmy, dniem wielkiej modlitwy stał się piątek, a jego nazwa, dżuma, oznacza „zebranie” wiernych.

Wreszcie należy znać godziny modlitw podczas dnia, zwłaszcza związanych ze wschodem, zenitem i z zachodem. Rachunek godzin, jak w starożytności klasycznej, rozpoczyna się od zachodu słońca, a kończy o zachodzie dnia następnego, tak że granica dnia nakłada się na granicę naszych dni.

W sprawie kalendarza islam - podobnie jak i w czym innym — nie występuje przeciw zainteresowaniu, jakie różnym zjawiskom okazywali dawni Arabowie: na przykład zaciekawiała ich anwa, para gwiazd pojawiających się w określonej chwili na horyzoncie, jedna o wschodzie, druga o zachodzie słońca, których pojawienie się wieści nie byle jakie wydarzenia.

Rozdział dziewiąty

Rodzina

Rodzina arabska, taka, jaką widział ją Prorok, rozpatrywana pod kątem ekonomicznym była „dumna ze swych dóbr i ze swych synów”. Bogactwo jej stanowiły stada, namioty, niewolnicy, a w Mekce towary i karawany; bogactwem jej byli synowie, którzy strzegli stad, prowadzili karawany, a podczas wypraw łupieżczych bronili honoru klanu i przyprowadzali zdobyte sztuki bydła oraz kobiety-branki. Wszystko to odbywało się pod opieką bóstw plemiennych: organizacja ekonomiczna i system religijny dostosowywały się wzajemnie. Niewątpliwie wiara oraz instynkt społeczny Mahometa nie mogły ich przyjąć w tej formie. Toteż w całej serii wersetów dobrom rodziny na tym świecie przeciwstawia się bogactwa godziwe, gdyż tylko one prowadzą ku Bogu, Mahomet przypomina, że „Pan mój rozciąga dobrobyt na tych, których chce” i że „tym, którzy nie uwierzyli, nie pomogą nic wobec Boga ani ich majątki, ani ich dzieci”. [III, 10] „...życie tego świata... jest rywalizacją w wielkości majątku i dzieci. Jest ono podobne do deszczu obfitego: ożywiona roślinność budzi podziw niewiernych; potem ona więdnie...” [LVII, 20] I z większą powagą: „Wasze dobra i wasze dzieci są pokuszeniem”. [VIII, 28] Solidarność rodzinną należy zerwać, jeśli się przeciwstawia wierze. Syn powinien się opierać niewiernemu ojcu, a małżeństwo, jak widzieliśmy, zostaje zerwane wśród Towarzyszy Proroka, jeśli jedno z małżonków jest wierne, a drugie niewierne. Nie wolno nawet, za wyjątkiem łaski chwili, jaka spłynęła na Abrahama, błagać dla bliskich, jeśli są niewierni, aby Bóg im przebaczył na tamtym świecie. Nie należy się tu dziwić, należy tylko przeczytać w Ewangelii: „Kto miłuje ojca swego i matkę swoją więcej niż Mnie, nie jest mnie godzien...” i „Bo kto pełni wolę Bożą, ten jest moim bratem, siostrą i matką”.

Ale w miarę jak się mnożyły nawrócenia na islam, rzadziej należało z powodów religijnych ostrzegać przed więzami rodzinnymi i Mahomet nigdy nie miał zamiaru

429