SDC10597

Religia 83

Izydy, zapewniających pożywienie osobie lub duszy. Same drzewa nie były jednak bóstwami. Nawet Nil nie byl bogiem i określano go po prostu słowem iteru ('rzeka'), a tajemnicze coroczne podnoszenie się wody w Nilu zostało deifikowane jako Hapi (‘wylew’), który otrzymywał dary ofiarne w celu zapewnienia najlepszego dla upraw poziomu wylewu rzeki. Za istoty boskie uważano gwiazdy, ale z punktu widzenia nadziei Egipcjan na zmartwychwstanie odgrywały one rolę drugorzędną w porównaniu do Słońca i Ozyrysa. W Tekstach Piramid zmarły łączy się z „gwiazdami, które nie znają zniszczenia” - czyli z gwiazdami okołobiegunowymi - aby zachować swe istnienie, tak jak gw iazdy widoczne na niebie każdej nocy niezależnie od pory roku. Egipcjanie czcili też Księżyc ubóstwiony pod różnymi imionami, spośród których najbardziej rozpo-wszechmony był kult Tota. Przedstawiano go jako ibisa lub pawiana z koroną składającą się / ■ 'kiego sierpa i pełnej tarczy Księżyca. Ponieważ Księżyc stanowił podstawę dla do¹ wania obliczeń czasu i jego części. Tot stał się patronem wiedzy (zwłaszcza wied.    i i. a jego rolę jako boga Księżyca przejął opiekun porodu Chonsu (termin

ten    vć może. łożysko i błony płodowe). W Okresie Późnym pojawił się jeszcze    a pod jego naturalną egipską nazwą lah ('księżyc'). laha przyrównywa-

pewne w celu ponownego uznania odrębnego znaczenia Księżyca jako istc    nawia się w sposób równie tajemniczy co Słońce, aczkolwiek wolniej

i mu    u łamie.

boskiego porządku świata Egipcjanie uw ażali istotę ludzką za organizm złoże;;    , dzielnych elementów duchowych, które należy utrzymywać w harmonii,

aby zapewnić sobie dobre życie doczesne i pozagrobowe. Począwszy od czasów Nowego Państwa, elementy te niekiedy wyliczano w tekstach modlitw . Powtarzały się stale; długość życia, przeznaczenie i narodziny danej osoby, jego lub jej cień. a także imię będące kluczowym elementem dla tożsamości i istnienia. Wszystkie te aspekty życia były ożywiane w człowieku przez jego ka, duszę opiekuńczą, a od Średniego Państw a - przez ba. duszę obdarzoną zdolnością poruszania się (wcześniej jedynie król i bogowie mieli, według tekstów, duszę ba). Także bogowie mieli dusze ka i ba Po śmierci człowiek, który zachował integralność wszystkich elementów swej osobowości, stawał się bytem przeobrażonym ach. czyli duchem świetlanym'. Osoba, która nie zdołała osiągnąć przeobrażenia, była skazana na wieczystą śmierć jako mul 'zmarły'. Egipskie teksty religijne klasyfikują wszystkie czynne istoty na kilka rodzajów, są to: bogowie, boginie, duchy ach. zmarli mul i na końcu żywi ludzie.

Horus i Ozyrys

Bogowie Horus i Ozyrys są bohaterami najobszerniejszych opowiadań o boskich wydarzeniach. które można odnieść do egipskiej religii. łch imiona zawładnęły tekstami związanymi z pogrzebem i wierzeniami pozagrobowymi, formułami magicznymi, a także inskrypcjami królewskimi. Horus pojawia się u zarania historii faraońskiego Egiptu jako najważniejszy bóg władzy królewskiej, przedstawiany pod postacią sokoła, który był najbardziej jednoznacznym symbolem panowania w przestworzach. Juz najstarsze zapisane imiona królów Egiptu zaczynały się imieniem Horusa w formie tytułu, na przykład;