s11 (11)

hamulców musiało być bardzo ostrożne — także przy kołowaniu, które z powodu ograniczonej widzialności do przodu należało wykonywać zygzakując. Z całą odpowiedzialnością można stwierdzić, że samolot Spitfire zdecydowanie górował dobrymi własnościami nad samolotami przeciwnika.

Supremację Spitfire na krótko zachwiały wprowadzone do walki przez Luftwaffe nowe niemieckie samoloty myśliwskie Focke--Wulf FW 190, szybsze nieco na pewnych zakresach wysokości lotu od używanych wówczas Spitfire Mk. V o wartość 30—50 km/h. Ponadto miały one nieco większą prędkość wznoszenia, prędkość nurkowania, a także były zwrotndejsze.

Zmusiło to pilotów alianckich do zwiększenia wysiłku i zmiany taktyki walki oraz wymagało w znacznie większym stopniu niż dotychczas mistrzowskiego opanowania techniki pilotażu Spitfire, w celu lepszego wyzyskania jego właściwości. Ponadto zaradziły temu stanowi rzeczy nowe wersje samolotu Spitfire.

SPITFIRE

W POLSKICH DYWIZJONACH

Pierwszy samolot Spitfire Mk. I o numerze L 1066 przeznaczony dla polskiego lotnictwa wojskowego został wysłany, wraz z innymi zakupionymi samolotami, drogą morską do rumuńskiego portu Konstanca, gdzie miał być przejęty przez lotników polskicn, zmontowany i oblatany. Nie dotarł on jednak do celu przed końcem Wojny Obronnej Polski we wrześniu 1939 r. i ostatecznie znalazł się w Turcji. Polscy piloci spotkali się z tym typem samolotów praktycznie dopiero w Wielkiej Brytanii. Spośród 147 polskich pilotów biorących udział w Bitwie o Wielką Brytanię około 20 walczyło w niej jako piloci samolotów Spitfire. Byli to piloci skierowani do dywizjonów brytyjskich. Dywizjony polskie były w tym czasie wyposażone w samoloty myśliwskie Hurricane Mk. I.

Z początkiem 1941 r. w samoloty Spitfire Mk. IA przezbrojony został słynny 303 Dywizjon Myśliwski Warszawski im. Tadeusza Kościuszki. W dywizjonie tym używane były między innymi samoloty o następujących numerach ewidencyjnych i oznaczeniach kodowych: N3026 RF-A, N3285 RF-A, P9519 RF-A, R6773 RF-P, X4174 RF-V, X4177, X4239 RF-J, X4339, X4344 RF-R. X4387. X4411. X4480, X4647 RF-O, X4857 RF-F.

Drugim polskim dywizjonem uzbrojonym w samoloty Spitfire Mk. I był 308 Dywizjon Myśliwski Krakowski, który otrzymał je w marcu 1941 r. Używane w dywizjonie były między innymi samoloty o następujących numerach ewidencyjnych: N3066, R6611, R6980, R7129, R7161, X4030, X4164, X4471...

Pierwsze samoloty Spitfire Mk. II pojawiły się w polskich dywizjonach myśliwskich w pierwszych miesiącach 1941 r.

W dywizjonie 303 używane były obie odmiany Mk. II. Samoloty odmiany Mk. IIA miały między innymi następujące oznaczenia: P7546 RF-T, P7819 RF-S, P7962. P8039 RF-R, P8073 RF-Ż, a samoloty odmianw Mk. IIB: P8208. P8264. P8333, P8346. P8382, P8642.

W 306 Dywizjonie Myśliwskim Toruńskim używane były tylko Spitfire Mk. IIB, między innymi o oznaczeniach: P7749, P8241, P8247, P8311, P8319, P8325, P8385, P3462, P8471 UZ-J, P8507.

Dywizjon 308 był wyposażony w samoloty Spitfire Mk. IIA i Mk. IIB. Samoloty odmiany Mk. IIA miały między innymi oznaczenia: P7592, P8022 ZF-L, P8326, P7859, a samoloty odmiany Mk. IIB: P8462, P8466, P8524, P8590, P8647, P8555.

W 315 Dywizjonie Myśliwskim Dęblińskim używano również samolotów Spitfire Mk. II w obu odmianach. Samoloty odmiany Mk. IIA miały m. in. oznaczenia: P7434. P7613, P7835. P7859, a samoloty odmiany Mk. IIB: P8341,

11