skanuj0010 (297)

5.2. Turystyka etniczna 173

cultuml villages pojawiły się więc w tym kraju jeszcze w czasach sprawowania rządów przez wywodzącą się z Europy mniejszość. Jak podaje cytowana autorka, z reguły „wioski kulturowe” były tworzone w pobliżu głównych tras turystycznych i składały się z kilku-kilkunastu domów mieszkalnych i zabudowań gospodarskich, sceny, na której wykonywano tańce plemienne, grano na bębnach itp., sklepu z pamiątkami turystycznymi i wyrobami autorstwa miejscowych rzemieślników oraz restauracji.

Oczywiście uproszczeniem byłoby sprowadzanie koncepcji cultural village jedynie do doświadczeń południowoafrykańskich. Chociaż nieco inaczej funkcjonują one w innych państwach (głównie z powodu innych doświadczeń historyczno-politycznych niż te, które są ściśle związane z historią Republiki Południowej Afryki), to jednak niemal wszędzie są one organizowane po to, aby turyści mogli się zapoznać z kulturą grup etnicznych stanowiących mniejszość w danym kraju. Tak jest w Malezji („wioski kulturowe” Ibanów), Chińskiej Republice Ludowej i na Tajwanie (w obu przypadkach w cultural villages turyści mogą przede wszystkim poznać kulturę górskich plemion, stanowiących tylko znikomą część ludności każdego z tych krajów), Australii i Nowej Zelandii („wioski kulturowe” Aborygenów i Maorysów), czy Dominice (gdzie można poznać niemal zanikającą kulturę indiańskiego ludu Karibów).

Nieco inny charakter mają „wioski kulturowe” w Korei Południowej, czy w Kambodży, gdyż są one poświęcone nie kulturze mniejszości etnicznych, ale mają przybliżyć turystom kulturę ludności stanowiącej większość w danym kraju.