skanuj0014 (115)

26

Ogólne zasady klasyfikacji siedlisk

Odmiany flzjograficzno-klimatyczne siedliskowego typu lasu wyodrębniane są na podstawie zróżnicowania warunków mezo- i mikroklimatycznych oraz lokalnego położenia. W układzie pionowym, biorąc pod uwagę wzniesienie terenu, można wyodrębnić:

•    odmiany terenów nizinnych i wysoczyznowych - do ok. 300 m n.p.m;

•    odmiany terenów wyżynnych i podgórskich - od ok. 300 do ok. 400 m n.p.m. i do 500-550 m n.p.m. w Karpatach;

•    odmiany terenów górskich regla dolnego - od ok. 400 do ok. 1000 m n.p.m. w Sudetach i od ok. 500-550 do ok. 1100-1150. maksymalnie 1200 m n.p.m. w Karpatach;

•    odmiany terenów regla górnego - od ok. 1000 do 1250, maksymalnie 1300 m n.p.m. w Sudetach i od 1100-1150 do 1250-1350, maksymalnie 1500 m n.p.m. w Karpatach.

Wymienione odmiany siedliskowe terenów wyżynnych, podgórskich oraz górskich występują na glebach, w których na różnej głębokości znajdują się z reguły masywne skały, w odróżnieniu od siedlisk nizinnych, które zlokalizowane są na luźnych utworach geologiczno-glebowych.

Bardziej szczegółowo odmiany siedliskowe typów lasu w terenach górskich, czasem wyżynnych, ze względu na cechy fizjograficzne (np. regiel dolny niski) oraz mikrokli-matyczne (np. ciepłe stoki) wyodrębniono w „Siedliskowych podstawach hodowli lasu" (GDLP 2003):

1)    wierzchowiny głównych grzbietów,

2)    wierzchowiny grzbietów niskich lub podrzędnych,

3)    środkowe południowe stoki,

4)    środkowe północne stoki,

5)    dolne południowe stoki,

6)    dolne północne stoki,

7)    miejsca chłodne,

8)    dna dolin.

Ważnym elementem, wyróżnianym w trakcie prowadzenia prac glebowo-siedliskowych, jest stopień uwilgocenia siedlisk określany na podstawie poziomu wody gruntowej oraz występowania i okresu stagnowania wody opadowej

Ogólne zasady klasyfikacji siedlisk

i stokowej. W poszczególnych grupach siedlisk wyróżnia się następujące warianty uwilgocenia:

•    siedliska suche - nie wyróżnia się uwilgocenia.

•    siedliska świeże - świeże i silnie świeże,

siedliska wilgotne - odwodnione, wilgotne, silnie wilgotne,

•    siedliska bagienne - silnie odwodnione, odwodnione, mokre, bardzo mokre,

•    siedliska lęgowe - niezalewane, zalewane, zalewane i podtapiane.

Znajomość stopnia uwilgocenia gleby łącznie ze znajomością typów i podtypów gleb pozwala na podejmowanie bardziej precyzyjnych decyzji hodowlanych, zwłaszcza dotyczączych doboru wariantu gospodarczego typu drzewostanu oraz różnicowania składu gatunkowego w danym typie.