skanuj0047 (16)

7.5. Charakterystyka współczesnego ruchu turystycznego na świecie 197

Tabela 36. Zagraniczna turystyka przyjazdowa do Hongkongu w 1979 i 1989 r.

Kraj (region) pochodzenia	1979		1989
	tys.	%	tys.	%
Tajwan	206	9,4	1 133	21,1
Japonia	508	23,1	1 176	21,9
Ameryka Północna	354	16,1	775	14,5
Europa Zachodnia	300	13,7	713	13,3
Azja Południowo-Wschodnia	455	20.7	710	13,3
Australia i Oceania	168	7,6	302	5,6
Inne kraje	207	9,4	552	10,3
Razem	2 198	100,0	5 361	100,0

Źródło: B. Peyrou [1992b].

Innymi przykładami krajów, które w ciągu kilkunastu lat stały się ważnym celem turystyki międzynarodowej, są Seszele, wspomniana wcześniej Tajlandia i Malediwy. Na ich przykładzie można dokładnie prześledzić problemy aktualne również dla innych państw rozwijających się. Seszele, leżące w zachodniej części Oceanu Indyjskiego, należą do krajów, w których od lat turystyka jest jednym z głównych źródeł dochodu narodowego (32% w 1980 r. oraz 21% w 1984 r.). Rozwój turystyki rozpoczął się w latach siedemdziesiątych: o ile w 1971 r. Seszele odwiedziło 3175 turystów, o tyle w 1975 r. już 37 321, a w 1979 r. aż 78 852 [Huetz de Lemps 1992]. W latach osiemdziesiątych liczba miejsc noclegowych na Seszelach wynosiła ponad 2600, a liczba zatrudnionych w obsłudze ruchu turystycznego około 3000 osób. W latach osiemdziesiątych 65% turystów pochodziło z Europy - najwięcej osób przybyło z Francji, Stanów Zjednoczonych, RFN i Włoch.

Według B. Peyrou [1992a] rozwój turystyki międzynarodowej w Tajlandii nastąpił podczas wojny wietnamskiej. W 1972 r. kraj odwiedziło blisko 821 000 turystów, wśród których 19% stanowili żołnierze amerykańscy, spędzający urlopy w Bangkoku, w kurortach nad Morzem Południowochińskim (głównie w Pattaya, Songkhla i Hat Yai), na wyspie Phuket i w górskim uzdrowisku Chieng Mai. Jednak dopiero w pierwszej połowie lat osiemdziesiątych nastąpiła prawdziwa eksplozja turystyki międzynarodowej: o ile w 1979 r. w Tajlandii było 24 500 miejsc noclegowych, o tyle w 1987 r. już ponad 124 100. Głównymi ośrodkami turystycznymi kraju są Bangkok (około 30% wszystkich miejsc noclegowych), Pattaya, Chieng Mai, Phuket, a także Hua Hin i Cha-am [Smith 1992]. W przypadku Tajlandii o rozwoju turystyki zadecydowała w dużym stopniu zasada „4 S” [Cohen 1988; Peyrou 1992b], gdyż około 2/3 wszystkich turystów stanowią mężczyźni (ich przewagę widać szczególnie wśród Japończyków i turystów z Arabii Saudyjskiej oraz z Malezji), a liczba kobiet uprawiających prostytucję sięga 500 000. Poczynając od 1982 r. dochody z turystyki zaczęły stanowić w Tajlandii pierwszą