skrzyp polny1

Skrzyp polny

Eguisetum arvense L.

Rodzina: Skrzypowate, Equisetaceae

l — pęd zarodnikowy; 2 — pęd płonny; 3 — system kłączowo-korzeniowy; -i —pochwa liściowa i pierwsze między węźle gałązki pędu płonnego; 5 —tarczka kłosowa z zarodnikami, 6 — zarodnik, 7— przekrój poprzeczny łodygi pędu płonnego (112 oryg.: 3 wg Konino; 4 i 5—7 wg Mądalskiego)

Roślina trwała, kłączowa, wydająca oddzielne pędy zarodnikowe wcześnie zasychające oraz płonne pędy zielone, wegetujące do późnej jesieni. Pędy zarodnikowe, pojawiające się wcześnie na wiosnę, nie są zielone, lecz żółtawo- lub czerwonawobrunatne, pojedyncze, nierozgałęzione, wysokości 15—20 cm, grubości 3—6 mm, soczyste, o pochwach liściowych roz-dętych, z 5—12 lancetowatymi, ciemnobrunatnymi ząbkami, zakończone zarodnikonośnym kłosem. Później pojawiają się pędy płonne, zielone, podłużnie bruzdowane, szorstkie, wysokości do 40 cm, gęsto, okółkowo, pojedynczo rozgałęzione; pochwy liściowe cylindryczne, przylegające, zielone, z 6—-18 czarniawymi, biało obrzeżonymi ząbkami; pierwsze międzywężla gałązek dłuższe od pochew, które przebijają. Zarodnikuje od III do V. Roślina lecznicza.

Skrzyp polny jest uciążliwym chwastem polnym na wszystkich rodzajach gleb i we wszystkich zasiewach polowych. Masowo porasta przeważnie podmokłe”^gleby piaszczyste i wilgotne gleby gliniaste. Najbujniej zaś rozrasta się zwykle w ziemniakach.

Na polach uprawnych rozmnaża się wegetatywnie za pomocą pączków przybyszowych znajdujących się na kłączach oraz za pomocą bulwek kłą-czowych, które w czasie orki łatwo się odrywają i zachwaszczają glebę. Kłącza skrzypu polnego rozmieszczone są w glebie piętrowo do głębokości J I    około 2 m, co utrudnia zwalczanie tego chwastu.