26

Skrzyp olbrzymi

Eąuisetum telmateia

Rodzina: skrzypowate - Eąuisetaceae

KWITNIENIE

Pędy zarodnionośne rozwijają się wczesną wiosną, od marca do maja; zarodniki dojrzewają od kwietnia do czerwca i rozsiewane są przez wiatr.

HHHHB    WttKKKM

Mokre lasy, a także bagna i wilgotne zarośla, śródleśne łąki, źród-liska i brzegi potoków, zawsze w-^r miejscach dobrze naświetlonych, na podłożu gliniastym, żyznym, najlepiej o odczynie zasadowym, a nigdy kwaśnym.

WYSTĘPOWANIE

Często rośnie w Karpatach, na Podkarpaciu i na Wyżynie Śląskiej; na niżu rozproszone stanowiska, częściej w części zachodniej; na wschodzie prawie niespotykany.

ZAGROŻENIA

Dawniej gatunek pospolity, obecnie wiele naturalnych stanowisk jest w zaniku, lecz pojawiają się nowe, np. wzdłuż rowów i nasypów.

CIEKAWOSTKI

Tradycyjna ludowca nazw^Ta gatunku to „koński ogon”; jest to zgodne z łacińskim źródłosłow^fem nazwy skrzypu (w pismach Pliniusza cauda equi), natomiast łacińska nazwra Equisetum oznacza „końska szczecina”.

Ppfl

OPIS

Najokazalszy i największy środkowoeuropejski gatunek skrzypu, zimujący w postaci kłącza mającego grubość palca i wnikającego do gleby na głębokość 1 m, tworzący w sprzyjających warunkach rozlegle łany liczące tysiące osobników. Wiosną pojawiają się grube, bezzieleniowe, bladobrązowe pędy zarodnikowa o wysokości do 50 cm, zakończone na szczycie kłosem długości 4-8 cm, utwmrzonym przez liczne drobne liście z zarod-niami. Po wysypaniu zarodników pędy te obumierają, a na ich miejscu latem rozwijają się jasnozielone pędy asymiiacyjne, wysokości do 1,2 m, z okółkowo ułożonymi odgałęzieniami przypominającymi bardzo długie, igłowate liście. Prawdziwe liście niepozorne, łuskowate, zrośnięte w pochewki otaczające każdy węzeł. Pochewka zwieńczona jest 20-40 ząbkami otaczającymi łodygę.