SNC03729

łaHTdominujc wicMci^w^*^>6*^{ku,i połudn}'^ow^.cłio^ Prądy OGeiimcwic mają różną prędkość i niosą rozmaite masy wód. Prąd Za^w w pobliżu Florydy osiąga prędkość 120 mil morskich na dobę, tj. ponad 23m/sSj *°®^e przepływy ma Prąd Antarktyczny, między Afryką i Antarktydą niesie on 2i5mf m wody na sekundę, w Cieśninie Drake’a między Ameryką Południową i Antarktyd* 180 min m³/s.

tyczny strumień jest skierowany od 1150 do 1550 bln W.

Strumienie ciepła, transportowanego wraz z matami wód wykazują w związkaztya i zróżnicowaniem zmienną wielkość i kierunek, zależny od konfiguracji akwenów «*. | anicznych i wypadkowej przepływu i temperatury poszczególnych układów cyrtadaąj. 1 nymi (rys. 9.8). Sumaryczna moc strumieni i kierunek transportu ciepła potwierdza m.in. istnienie „pompy cieplnej” na Pacyfiku: moc skierowanego na południe strumienia wzrasta po przekroczeniu równika od 230 do 1920 bln W. Na Atlantyku, gdzie suma-yczny strumień jest skierowany na północ, jego moc w strefie równikowej rośnie tylko

za

ni

rc

m

ta

w

P

P

ti

Cyrkulacja oceaniczna przyczynia się m.in. do wymiany znacznych ilości ciepła mię- j dzy półkulami. Wymiana ta jest niezrównoważona, bowiem przez równik przepływa j więcej ciepła na południe niż na północ; strumień atlantycki ma moc o połowę mniejszą | od mocy strumieni na Pacyfiku i Oceanie Indyjskim (rys. 9.8). Jest to zgodne ze znanymi-różnicami insolacji półkuli północnej i południowej. Uprzywilejowana msolacyjnie j półkula północna oddaje część swej nadwyżki ciepła, które przejmuje południowa połowa globu ziemskiego.

9.3. Kontynenty i orografia

r.    lądowe atmosfery jest bardzo „płytkim” zbiornikiem ciepła, w którym re

akcje termiczne na dopływ i odpływ energii promienistej są wielokrotnie większe niż imJ™*^{yPadICU W0d}^ ^morskiei’ Poziomy transport ciepła praktycznie nie istnieje (co pnyja powstawaniu znacznych kontrastów termicznych), parowanie natnmiagt thiks