7.2. Typy ruchu turystycznego 159
• celu wyjazdu (np. lecznicza, urlopowa, weekendowa, sportowa, kongresowa),
• sposobu organizacji (zorganizowana lub niezorganizowana, indywidualna lub zbiorowa),
• różnic w intensywności przemieszczeń turystycznych (stała lub sezonowa),
• czasu pobytu turystów (krótkotrwała lub długotrwała),
• używanego środka lokomocji (samochód, kolej, samolot, statek),
• rodzaju zakwaterowania.
Jako odrębną wspomniany autor wymienia tzw. turystykę socjalną.
Również czescy geografowie D. Jakubikova i in. [1995] poświęcają wiele miejsca klasyfikacji ruchu turystycznego. Według nich można wyróżnić następujące kategorie turystyki [Jakubikovą i in. 1995, 105-115]:
• kulturalną i edukacyjną,
• rozrywkową,
• gastronomiczną,
• sportową i zdrowotną,
• kongresową i konferencyjną,
• motywacyjną,
• miejską,
• wiejską, agroekoturystykę,
• historyczną,
• młodzieżową,
• osób starszych,
• osób niepełnosprawnych.
Należy zauważyć, że klasyfikacja ta nie jest konsekwentna, gdyż z jednej strony uwzględnia motywy wyjazdów turystycznych (np. turystyka kulturalna lub turystyka rozrywkowa), a z drugiej dzieli ruch turystyczny ze względu na jego uczestników (np. turystyka osób niepełnosprawnych) lub też miejsce, których dotyczy (turystyka miejska, turystyka wiejska). Wątpliwości budzi również neologizm w postaci terminu „agroekoturystyka”.
Spośród polskich autorów szeroko omówił różne typy ruchu turystycznego W.W. Gaworecki [1998, 21-22], który - nawiązując to motywów wyjazdów turystycznych - dzieli turystykę na:
• wypoczynkową;
• kulturalną (którą z kolei dzieli na: poznawczą, alternatywną oraz pielgrzymkową, czyli inaczej religijną);
• towarzyską (turystyka rodzinna i turystyka klubowa);
• sportową;
• związaną z gospodarką (podróże w interesach, uczestnictwo w kongresach, udział w targach i wystawach, turystyka motywacyjna);
• związaną z polityką.
Niektóre z podanych wyżej rodzajów turystyki mają szczególnie duże znaczenie w światowym ruchu turystycznym, dlatego też omówiono je w nieco szer-