41225 skanuj0007 (177)

157

7.2. Typy ruchu turystycznego

Mówiąc o potrzebach i motywacjach turystycznych, należy wspomnieć, że pośredni wpływ mają na nie również uwarunkowania prawne dotyczące urlopów, dni wolnych od pracy itp. Uregulowania prawne dotyczące turystyki i wypoczynku mają praktycznie wszystkie państwa świata. Istotne są również ustalenia międzynarodowe w tym zakresie, a zwłaszcza [Shaw, Williams 1996, 62]:

•    przyjęta przez Organizację Narodów Zjednoczonych w 1948 r. Deklaracja Praw Człowieka, która przewiduje prawo do wypoczynku, ograniczenie wymiaru czasu pracy oraz prawo do płatnego urlopu;

•    uchwalona również przez ONZ w 1966 r. Międzynarodowa Konwencja Praw Ekonomicznych, Społecznych i Kulturalnych, która zapewnia prawo do regularnie przysługującego urlopu oraz zapewnia prawo do wypoczynku podczas dni uznanych za święta państwowe;

•    przyjęta w 1980 r. przez Światową Organizację Turystyczną tzw. deklaracja manilska, która zakłada, że turystyka jest żywotnym elementem życia narodów, ponieważ ma bezpośrednie oddziaływanie na dziedziny życia społecznego, kulturalnego i gospodarczego, jak również na wychowanie; co może być spełnione tylko w warunkach swobodnej możliwości kształtowania przez ludzi urlopów i wypoczynku;

•    uchwalony w 1982 r. również przez Światową Organizację Turystyczną tzw. dokument z Acapulco, który przewiduje, że prawo do urlopu należy do podstawowych praw wszystkich ludzi.

7.2. TYPY RUCHU TURYSTYCZNEGO

Pojęcie zachowania turystyczne obejmuje wiele form spędzania wolnego czasu, których zróżnicowanie wynika z bardzo różnych motywacji, jakimi kierują się ludzie, podejmując decyzje o wyjeździe turystycznym. Problemem zróżnicowania zachowań turysty czy ch zajmowało się bardzo wielu autorów zagranicznych, m.in. R. Tugg [1971], badający zachowania osób odwiedzających lasy w stanie New Jersey (Stany Zjednoczone); D.A. Eastwood i R.W.G. Carter [1981], studiujący zachowania turystów na wydmach w Irlandii; D.R. Fesenmaier i in. [1980], zajmujący się turystyką pieszą w Stanach Zjednoczonych; D.D. Bauman [1969], G.L. Peterson [1973] oraz R.B. Ditton i in. [1975], badający turystykę wodną również w Stanach Zjednoczonych; S.L. Kayastha i S.N. Singh [1977] oraz K. Than-gamani [1976] interesujący się turystami zagranicznymi w Indiach i wielu innych.

W ostatnich latach ruchem turystycznym zajmowali się m.in. A.G. Woodside i in. [1989], których interesowały zachowania osób odwiedzających wielkie aglomeracje północnoamerykańskie (Boston, Chicago, Los Angeles, Nowy Jork, Nowy Orlean, San Francisco, Waszyngton), jak również A. Montanari i C. Muscara [1995], którzy na podstawie analizy zachowań turystów odwiedzających Wenecję