59368 skanuj0017 (79)

7.2. Typy ruchu turystycznego 167

noważoną (ang. sustainable tourism), czyli turystykę nie przynoszącą negatywnych następstw przyrodniczych i społecznych [Forsyth 1997, Orams 1995]. Jednak zdaniem T. Forsytha [1997, 272] termin „ekoturystyka” odnosi się zazwyczaj do „wypoczynku w naturalnym krajobrazie lub w zagrożonych ekosystemach w rodzaju wilgotnych lasów równikowych lub raf koralowych”. Jak podaje D.B. Weaver [1997, 282], można wyróżnić dwie zasadnicze formy ekoturystyki:

•    aktywną, która polega na powstaniu u turysty pozytywnego etosu przyrodniczego,

•    pasywną, która z kolei sprowadza się do działalności mającej nie przynosić niekorzystnych zmian w środowisku przyrodniczym.

Warto zwrócić uwagę na to, że obok pojęcia „ekoturystyka” pojawiły się określenia pochodne, jak „ekoturysta” (ang. ecotourist\ „obiekt ekoturystyczny” (ang. ecolodge) czy nawet „ekoturystyczny ośrodek wypoczynkowy” (ang. eco-resort).

W ciągu ostatnich kilkunastu lat ekoturystyka zdobyła dużą popularność, ponieważ coraz więcej osób uważa, że tzw. turystyka masowa jest szkodliwa z punktu widzenia przyrody, długofalowych interesów odwiedzanych społeczności, jak również samych turystów. W czasie badań przeprowadzonych w 1991 r. okazało się, że jedynie 33% Brytyjczyków, 21% Francuzów i 10% Niemców nie dostrzegało negatywnych reperkusji turystyki masowej [Forsyth 1997, 273]. O tym, że coraz więcej osób interesuje się przyrodą i dąży do jej ochrony w miarę dogłębnego jej poznania, może świadczyć następujący fakt. Jak już wcześniej wspomniano (rozdział 1), jedną z częściej spotykanych form ekoturystyki jest zainteresowanie ornitologią (ang. bird-watching). O coraz większej popularności spędzania wolnego czasu na obserwowaniu dzikich ptaków w ich naturalnych miejscach występowania może świadczyć to, że tylko w latach 1982-1995 w Stanach Zjednoczonych liczba osób uprawiających bird-watching wzrosła o 155,2%, podczas gdy preferujących długie marsze z plecakiem tylko o 72,7%, a wędrowanie o 93,0% [Weaver 1997, 282].

Turystyka ekologiczna jest uprawiana przez osoby interesujące się przyrodą, jak również wykazujące wrażliwość wobec ludzi zamieszkujących odwiedzane tereny i autentycznie interesujące się miejscową kulturą. Głównym przesłaniem tak rozumianej turystyki ekologicznej jest odwiedzanie terenów o dobrze zachowanych cechach środowiska naturalnego; dążenie do poznania struktury i zrozumienia zasad funkcjonowania przyrody przez bezpośrednie z nią obcowanie; uczenie się przyrody przez obserwację i dzięki czerpaniu wiedzy z opracowań naukowych, jak również dążenie do bezkonfliktowego współżycia ze środowiskiem przyrodniczym. Jak już wspomniano, dodatkowo w skład turystyki ekologicznej wchodzi zainteresowanie kulturą, zarówno minioną, jak i aktualną.

Przedstawiony wyżej zakres pojęcia turystyka ekologiczna jest niezwykle szeroki i obejmuje formy turystyki zaliczane do krajoznawstwa, turystyki kulturalnej (czy tzw. turystyki historycznej) itp. Instytucje odpowiedzialne za propagowanie turystyki ekologicznej w Kolumbii uważają np., że wśród form spędzania wolnego