stal2001

r

Przy rozstawie słupów głównych do 9 ni tężniki można wykonać z dwuteo-wników walcowanych (rys. 2-43la) lub w postaci kratownic z prętów okrągłych, teowników i pojedynczych kątowników, podobnie jak płatwie kratowe. Przy większych rozstawach należy je wykonywać jako kratownice o przekroju pasów z podwójnych kształtowników (rys. 2-431b), a w uzasadnionych przypadkach, na przykład z braku miejsca, jako blachownice (rys. 2-431c), które najczęściej spełniają również rolę chodników niezbędnych przy obsłudze suwnic i myciu okien. Najczęściej wykorzystuje się również tężniki belek podsuwnicowych jako stężenia ścian ryglowych podłużnych. Podporami poziomych tężników ścian podłużnych są słupy główne hali, zaś tężników ścian szczytowych — słupy skrajne lub belki podsuw-nicowe. Pasy tężników przyległe do ścian przykręca się na śruby do słupków ścian, pasy zewnętrzne zaś podwiesza się lub podpiera zastrzałami również do słupków (rys. 2-431), jednak w ten sposób, aby nie utrudniać komunikacji w przypadku gdy przewidziane są przejścia.

Rys.

2-431

f(lnih paBomtj Kratowy

{pcdmtucnie co 3 ra f

Rys. 2-432

Pierwszy rygiel nad fundamentem stosuje się na wysokości od 1,50—s--i-3,00 m. W przypadku ścian pełnych (bez okien) rygle dzielące (pośrednie) wykonywane są z dwuteowników walcowanych i łączone ze słupkami wg rys. 2-432a. Rygle poniżej pasa okien są projektowane jak na rys. 2-432b z ceowników walcowanych lub kształtowanych na zimno z blach; te ostatnie stosuje się w celu zmniejszenia zużycia stali.

Rygle w murze i poniżej okien- wymiarowane są tylko na siły poziome od parcia wiatru, rygle nad oknami zaś na naprężenie złożone, wywołane siłami poziomymi od parcia wiatru i siłami pionowymi od ciężaru muru. wg wzoru

M M

(2-290)

Z tych względów mur nad oknami opiera się na belkach złożonych z ceowników i kątowników (rys. 2-433a) lub ceowników (rys. 2-433b). Wpływ skręcania przekroju belki najczęściej pomija się w obliczeniach statycznych. Rygiel nadokienny opiera się na wsporniku przystosowanym do przejęcia reakcji pionowych i poziomych (rys. 2-433a).

mi.;

Konstrukcja ścian hal nie wymaga w zasadzie dodatkowych tężników. Elementy ścian podłużnych są bowiem przychwycone do głównych słupów nośnych, tężników belek podsuwnicowych, tężników ścian lub dachu i opierają się one na fundamentach. Z uwagi na to, że konstrukcja nośna hali ma tężniki pionowe, więc tym samym zabezpieczone są i ściany. W pewnych rozwiązaniach, na przykład przy braku belek podsuwnicowych, pionowe tężniki główne hal stosuje się w płaszczyznach ścian i wtedy elementy konstrukcji ścian są równocześnie elementami tężników (rys. 2-434a). Elementy ścian szczytowych są najczęściej stężone przez skrajne główne układy nośne_; tężniki poziome oraz tężniki poprzeczne w połaci dachu. W przypadku odsunięcia ściany szczytowej na odległość l,20-=-3,00 m poza skrajny układ nośny, może zachodzić konieczność ząstosowania tężników pionowych w skrajnych polach między słupami tej ściany. Również w tych przypadkach, kiedy nie stosuje się skrajnych słupów i dźwigarów dachowych, a płatwie i pokrycie dachu opiera się bezpośrednio na konstrukcji ścian szczytowych, tężniki pionowe ścian są konieczne (rys. 2-434b).

Do wypełniania ścian ryglo-

\vych stosuje się najczęściej cegłę pełną wapienno-krzemową lub żużlową oraz bloki z betonów komórkowych, które układa się na zaprawie cementowej lub półcementowej. W kraju

1*7 W* L A

|lutokS

		7
			^•77?

- ś ...

b) JtŁ

ja * — _ - ~ l-~

333