strona (210)

Tabela 4.1. Fammefry impulsów trójkątnych w zależności od stopnia porażenia mięśnia, wyrażonego odczynem zwyrodnienia (ozl

Stopień poniżenia	»lmp 1™J	tp Im*]
Z nieznacznymi objawami oz	10—50	50-100
Współczynnik oz oH ? rfn	50-150	500-1000
Współczynnik oz 1.5 do 2	150-4U0	1000-3000
Współczynnik oz mniejszy niż 1,5	400 1000	2000-5000

W pi/ypadkar h nie wymagając ych es wyhiórc /ej, a dzieje się¹ lak pr/y stymulacji mięsni porażonych, które nie sąsiadują z mięśniami zdrowymi, nie trzeba oznaczać krzywych i/t.

W doborze parametrów impulsu może pomóc zestawienie dokonane przez O (jillerta w nieznacznej modyfikacji autora (tab. 4.1).

Czas narastania impulsu powinien wynosić 80 do 100°/. czasu trwania całego impulsu Fwenlualnie dodany czas opadania impulsu nie jest wliczany do czasu impulsu.

Ol ret nie do es stosuje się aparaty sterowane programowanymi mikroprocesorami. Większość lub wszystkie regulacje i nastawienia podlegają zapamiętaniu w pa mięci elektronicznej, laz dobrane można wywoływać przy każdym następnym zastosowaniu. Równie cenne jest dostarczanie wraz z aparatem golowyi h programów stymulacyjnych zapamiętanych elektronicznie w nośnikach pamięci. Terapeucie po zostaje wybór mięśni i punktów przyłożenia elektrod, zmontowanie obwodów i uruchomienie programu. Umiejętność uruchamiania programu wymaga niewielkiego przeszkolenia, którego dokonuje firma dostarczająca aparat. 1’racownie badawcze opracowują coraz liczniejsze i coraz efektywniejsze piogtamy stymulacji dostosowane do różnych schorzeń i warunków. Należy jednak brać pod uwagę indywidualne różnice i korygować parametry es do potrzeb poszczególnych pacjentów.

Kredy udaje się uzyskać powracanie ruchu, niezłrędna staje się leedukacja według zasad kinezyterapii. Kontrola ruchów treningowych w lustrze, jako rodzaj sprzężenia zwiotnego, jest dobrą metodą wspomagającą reedukację, szczególnie istotną przv porażeniach nerwu twarzowego.

4.9. Specjalne metody elektrostymulacji

4.9.1. Elektrostymulacja zamiarowa (intencjonalna) według Foerstera

W tej metodzie pacjent sam wywołuje moduł impulsów elektrostymulacyjnych, a jednocześnie zamierza wykonać ruch stymulowanymi mięśniami. Celem jest utorowanie na nowo uszkodzonego szlaku nerwowego między ośrodkami nerwowymi a mięśniami.

210