strona (330)

7.    Jeżeli mięsień reaguje na prąd zmienny, badanie należy powtórzyć pobudzając mięsień prądem stałym, przy czym elektrodą drażniącą powinna być elektroda ujemna. Natężenie prądu można zmniejszyć, ponieważ elektroda ujemna ma zazwyczaj silniejsze działanie drażniące, ze względu na powstające wokół niej związki o charakterze zasadowym.

8.    Energiczna reakcja mięśnia na prąd stały może oznaczać, że zwyrodnienie jest jedynie częściowe lub niewielkiego stopnia.

9.    Leniwe lub „robaczkowe” skurcze mięśnia świadczą o znacznym, a nawet całkowitym odczynie zwyrodnienia.

10.    Brak reakcji na prąd stały może oznaczać przerwanie ciągłości nerwu.

11.    Wyniki badania należy porównać z ustalonymi normami i na tej podstawie oceniać stan mięśni i nerwów.

12.    Rozpoznanie ustala się na podstawie nieprawidłowych wyników kilkunastu badań, a nie jednego, czy leż badania niepotwierdzonego innymi testami.

Oznaki regeneracji

1.    Odwrócenie reakcji mięśni na elektrody (tzn. większy skurcz pod elektrodą ujemną niż dodatnią).

2.    Konieczne jest zmniejszenie natężenia prądu.

3.    Energiczne skurcze obserwowane przy minimalnym natężeniu prądu.

4.    Punkt ruchowy „powraca” na właściwe miejsce.

5.    Niekiedy obserwuje się dodatnią reakcję na prąd zmienny.

Znaczenie kliniczne badania

Stosując opisaną powyżej procedurę można w czasie krótszym niż 15 minut wykryć, z dużą dokładnością i przy niewielkich kosztach, odczyn zwyrodnienia i powiadomić o tym lekarza prowadzącego. Dalsze badania, np. chronaksymetria, wyznaczanie krzywej i/t, badanie szybkości przewodzenia przez nerw i elektromiografia, służą potwierdzeniu obecności uszkodzenia i dokładniejszemu jego umiejscowieniu. Na ich podstawie można postawić rozpoznanie i zaproponować odpowiednie leczenie. Powtórne badania, wykonywane w regularnych odstępach czasu, mogą pomóc określić rokowanie.

Wyznaczanie krzywej i/t

Wiadomości ogólne

Opisane w tym podrozdziale czułe badanie pozwala na przedstawienie w postaci wykresu zależności między natężeniem prądu i czasem trwania impulsów, zgodnie z powszechnie uznawaną zasadą: „im większe natężenie prądu, tym krótszy impuls wywołuje skurcz mięśnia”. W opisywanym badaniu za pomocą impulsów o określonym czasie trwania, mierzonym w milisekundach i ułamkach milisekund, pobudza się mięśnie, oddziałując na nerwy w punktach ruchowych. Następnie na wykresie zaznacza się mierzoną w' miliamperach wartość natężenia prądu, przy której dany impuls wywołuje skurcz mięśnia. W ten sposób powstaje krzywa. Na podstawie jej przebiegu, po porównaniu go z ustalonymi wartościami prawidłowymi, wnioskuje się o obecności uszkodzenia (ryc. 8-3). Powtórne badania wykonane po pewnym czasie zwykle wykazują, że krzywa na wykresie przesuwa się w lewo lub w praw'o, co odpowiada poprawie lub pogorszeniu się stanu mięśnia. Przesunięcie w lewo jest objawem poprawy, gdyż oznacza, że przy większym natężeniu prądu do wywołania skurczu mięśnia wystarczają krótsze impulsy niż podczas poprzedniego badania, natomiast przesunięcie w prawo odpowiada zwiększeniu się czasu trwania impulsu wywołującego skurcz przy niższym natężeniu prądu.

184