i w wierszu tym odczytujemy
A, = 0,110 491, *s>= 0,678 179.
Następnie obliczamy
t', = n ■ t, ~ 62,3887 • 0,5 = 31,1944*. Przyjmujemy
ra= 31,8310* dla /, = 1,000 A, = 0,041 297 xSf = 0,495 862.
Następnie obliczamy
a, = R . = 70,0; a, = R-1,= 50,0;
oraz
L,= 98,000; 77, = 7,734; ^ = 47,473;
L, = 50,000; 77, = 2,065; XSt = 24,793.
W celu zastosowania wzorów (33) i (34) obliczamy
tg y = 1,35034; = 4,900; H' ~ tf* = 2,834;
tg -£- *= 74,134;
=■• 2,099;
2tg-£
T, = 47,473 + 74,134 - 2,099 = 119,508;
7’, = 24,793 + 74,134 + 2,099 = 101,026.
Wobec przyjęcia dla Ti i r« wartości pozwalających ominąć interpolację,kąt z obliczamy z wzoru
« - y — n—*«»
a = 118,840- (62,389 + 31,831) = 24,620*.
Z części I Tablic znajdziemy
L = 0,38673 • 50 = 19,337 m.
Cała trasa krzywoliniowa wynosi
a
L = —L • — = 19,337.
Stosunek obliczonych łuków wypada
a więc warunki początkowe zostały spełnione z wystarczającą dokładnością.
Przejście z jednego kierunku na drugi można również uzyskać za pomocą dwóch stykających się łuków klotoidy, a więc bez wstawki łuku kołowego (rys. 7). Dwa takie łuki klotoidalne będą miały w swym wierzchołku wspólną styczną i jednakowy promień krzywizny. Promień ten jako będzie decydował o szybkości ruchu na trasie. Zespół takich dwóch łuków nazywamy b i k 1 o t o i d ą. Projektowanie, obliczanie i tyczenie biklotoidy jest znacznie łatwiejsze niż trasy złożonej z łuku kołowego i dwu łuków klotoidy.
Biklotoida symetryczna. Z rysunku 7 widać, że dla punktu
y
wierzchołkowego kąt t = y .Kąt r jest więc dla biklotoidy zawsze znany i służy jako wejście do Tablicy I, skąd odczytamy pozostałe elementy jednostkowe. Druga wielkość określająca odcinek klotoidy pozwoli wyznaczyć parametr a. Najczęściej rozróżniamy tu 4 następujące przypadki.
y
1. Dany jest promień ^mln w wierzchołku i kąt t = ~. Z Tablicy I znajdziemy dla kąta t odpowiednie /, t, n, x, y... Parametr obliczymy z zależności
31