str  (2)

Od tego dnia codziennie po obiedzie Hania i Misia dostawały po jednej paczuszce sezamek. Kładły je na stołach przy swoich łóżkach, po drzemce zjadały je, a potem, no tak, a potem musiały sobie wyszorować zęby.

Wszystko było dobrzó, „szczególnie że Marcin pokazywał się teraz rzadko, znikał gdzieś rią^ćałe godziny i widocznie przestał się interesować dziewczynkami.

Aż tu pewnego popołudnia Hania obudziła się, sięgnęła po sezamki, ale na stołku nic nie. byłoSezamek ani śladu. Misia leżała na swoim łóżku i chrupała zawzięcie.

—    Oddaj! — krzyknęła Hania.

—    To są moje! — oburzyła się Misia.

—    A gdzie śą moje? -^wrzasnęła Hania. ' %

Przybiegła matka Hani. Przeszukała pościel Hani, zajrzała

pod łóżko, wreszcie, żeby uspokoić Hanię, dała jej paczuszkę sezamek ze swojego zapasu.

Ale sprawa wcale nie była wyjaśniona. Co też mogło się stać z paczuszką sezamek tak pięknie zapakowanych w błyszczący celofan ?