Rozpiętość obliczeniową belek należy przyjmować równą osiowemu rozstawowi podpór (łożysk), (rys.5.3). Jeżeli punkty podparcia nie są ustalone osiami łożysk, należy przyjmować długość obliczeniową następująco:
□ jednoprzęsłowych belek obustronnie podpartych powierzchniowo lub zamurowanych w ścianach (rys.5.3)
lQ = 1,05 Z , (5.2)
□ skrajnych przęseł belek wieloprzęsłowych jednostronnie opartych na ścianie lub belek wspornikowych zamocowanych w ścianie
lQ = 1,025 Z (5.3)
lecz lQ>l + 0,5 h ,
gdzie:
Z — odległość w świetle między ścianami lub między łożyskami a ścianą, h — wysokość belki.
Rzeczywista wykonstruowa-na długość belki Zc, w zależności od rozwiązania konstrukcyjnego oparcia, zawsze jest nieco większa lub mniejsza (np. rygle między słupami) od długości obliczeniowej. W dalszych obliczeniach i analizach statyczno-wytrzy-małościowych długość obliczeniowa belki będzie oznaczana przez Z = Z0 .
Rys.5.3. Długości belek
Belka nie ulegnie zwichrzeniu, jeśli będzie zabezpieczona konstrukcyjnie, mimo że w jej pasie ściskanym będą osiągnięte krytyczne siły ściskające.
Konstrukcyjne zabezpieczenie belki przed zwichrzeniem polega na uniemożliwieniu przesunięcia się i obrotu pasa ściskanego przez usztywnienia z boku lub przez rozbudowanie w płaszczyźnie poziomej ściskanej części belki.
Pas ściskany można uważać za stężony (nieprzesuwnie) w kierunku bocznym, prostopadłym do jego osi, jeśli jest połączony bezpośrednio w sposób ciągły lub pośrednio, w punktach, specjalnymi elementami z konstrukcją sztywną i stateczną. Za sztywne konstrukcje uważa się: układ tarczowy (płytę stropową), tarczowo-prętowy lub prętowy (tężnik kratowy). Na rys.5.5 pokazano przykłady konstrukcyjnych rozwiązań ciągłego stężenia górnego pasa belki. Pośrednie specjalne elementy stężające belkę wzdłuż długości w określonych punktach mogą stanowić wymagane punktowe usztywnienia boczne. Na rys.5.6 pokazano przykłady konstrukcyjnych rozwiązań ciągłego stężenia górnego pasa belki. Pośrednie specjalne elementy stężające belkę wzdłuż długości w określo-