** ■ Zasady wykładni prawa ■ a *
TK, ale powinnością wszystkich organów i podmiotów interpretujących prawo (wyrok TK z 8 maja 2000 r., SK 22/99, OTK 2000/4/107; por. też uchwala TK z 25 stycznia 1995 r., W 14/94, OTK 1995/1/19; uchwala TK z 13 czerwca 1994 r., W 3/94, OTK 1994/1/26).
Dyrektywa nakazująca wykładnię wszystkich przepisów prawnych zgodną z konstytucją jest oczywiście tylko aplikacją bardziej ogólnego nakazu respektowania w toku wykładni hierarchii aktów normatywnych. Zgodnie z tym nakazem przepisy prawne niższego rzędu muszą być interpretowane zgodnie z treścią przepisów hierarchicznie wyższych. Obowiązek ten wynika z faktu, że normy hierarchicznie wyższe mają wyższą moc prawną. Wyższa moc prawna polega bowiem właśnie na tym, że przepisy niższego rzędu powinny być zgodne z przepisami wyższego rzędu i zgodnie z nimi muszą być interpretowane. Jak to na przykład ujmuje NSA: „błędna jest wykładnia oparta na tłumaczeniu przepisów ustawowych za pomocą uregulowań zawartych w aktach niższego rzędu” (uchwała NSA z dnia 28 stycznia 2008 r„ I FPS 7/07, ONSAiWSA 2008/2/24, ZNSA 2008/1, PP 2008/3, Prok. i Pr. 2008/6), czy w innej uchwale „bronić [...] należy poglądu, że treść przepisów wykonawczych, przy których formułowaniu bardziej lub mniej prawidłowo wykorzystano upoważnienie ustawowe do ich wydania, nie może mieć pierwszorzędnego znaczenia przy interpretacji przepisów samej ustawy” (uchwała NSA z 2 lipca 2001 r., FPS 3/01, Pr. Gosp. 2001/10/29; por. też SN w uchwale z 19 października 1995 r., IIUZP 19/95, OSNAPiUS 1995, poz. 141). Na argument z hierarchii aktów normatywnych powołuje się również NSA w uchwale z 4 lip-ca 2004 r. (OPS 4/02, ONSA 2003/2/39) wskazując, że przy interpretacji pojęć należy się odwoływać do przepisów wyższego, a nie niższego rzędu (w tym wypadku do ustawy, a nie rozporządzenia).
Nie ulega wątpliwości, że nakaz interpretacji przepisów zgodnie z zasadami prawnymi to jedna z najbardziej fundamentalnych dyrektyw syste-
«■ 130