Zasady Wykładni Prawa L Morawski1

» ■ * Rozdział VIII. Wykładnia funkcjonalna

wał w czasie popełnienia przestępstwa, to taka interpretacja przepisu art. 42 § 2 k.k. prowadziłaby wręcz do absurdu, ponieważ zaniechanie orzeczenia zakazu prowadzenia takiego rodzaju pojazdu, którym sprawca kierował w czasie popełnienia przestępstwa z art. 178a § 1 k.k., skutkowałoby posiadaniem przez sprawcę w dalszym ciągu prawa do prowadzenia takiego rodzaju pojazdu, za prowadzenie którego w stanie nietrzeźwości został skazany (wyrok SN z dnia 27 lutego 2007 r., II KK 382/06, LEK nr 340575). Jeszcze inny przykład powołania się na argument ad absurdum stanowi wyrok SN z dnia 22 sierpnia 2007 r. (III KK 197/07, LEX nr 293245), w którym sąd ten stwierdza, że „warunek uzyskania zgody na delegowanie sędziego przez prezesa sądu okręgowego do pełnienia obowiązków poza siedzibą sądu macierzystego, w żadnym razie nie może być odczytywany jako „powinność wyrażenia zgody*, byłoby to bowiem wnioskowanie ad absurdum odnośnie do sensu znaczeniowego wyrażenia „zgoda” zawartego w treści § 8 art. 77 u.s.p. Warunek uzyskania zgody oznacza w sposób oczywisty, że kolegium może podjąć również decyzję negatywną - nie udzielić zgody na delegowanie tego konkretnego sędziego”. W uchwale z dnia 29 czerwca 2009 r. (I FPS 9/08, LEX nr 499995) NSA trafnie wskazuje, że „przepisów prawnych nie powinno się interpretować w sposób, który prowadzi do wniosków sprzecznych z zasadami logicznego rozumowania (zakaz stosowania wykładni ad absurdum)” i dowodzi, że ,jeżeli przyjąć, że zwrot podatku nie ulega przedawnieniu, to organ podatkowy mógłby dokonywać w nieograniczonym czasie weryfikacji rozliczenia za dany okres w zakresie określenia innej kwoty zwrotu podatku, lecz nie mógłby dokonać weryfikacji polegającej na dokonaniu wymiaru zobowiązania podatkowego w miejsce deklarowanego zwrotu podatku, gdyż takowe zobowiązanie musiałoby być uznane za przedawnione na podstawie art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej”. W przekonywujący sposób do argumentu ad absurdum odwołuje się sąd apelacyjny w postanowieniu z 4 kwietnia 2001 r. (II AKz 204/01, OSA 2001/7-8/48). W postanowieniu tym sąd rozważając art. 155 k.k.w., w którym stwierdza się m.in., że jeśli przerwa w wykonaniu kary trwała ponad rok, to skazany może się ubiegać o warunkowe zwolnienie, trafnie argumentuje, że we wspomnianym przepisie chodzi wyłącznie o przerwę w sensie prawnym (zarządzoną przez sąd), a nie o przerwę w sensie faktycznym, ponieważ wykładnia przeciwna prowadziłaby do absurdalnych konsekwencji pozwalając ubiegać się o warunkowe zwolnienie także skazanemu, który na przykład uciekł z zakładu karnego. Innym przykładem powołania się na argu-

* ■ 171 ■*