6931257448

105

KOMUNIKOWANIA POLITYCZNEGO w BBC ZASADY

Zakłada ona, iż telewidzowie powinni mieć szansę zobaczenia na ekranie dokładnie tego, co widać z loży przeznaczonej dla publiczności w sali

obrad.

Z kolei przepisy dotyczące transmisji z walijskiego parlamentu {National Assembly for Wales) wyróżnia zapis zabraniający nadawcom emitowania zdjęć z demonstracji czy innych tego typu zakłóceń w obradach izby.¹⁶

pfywiady z politykami

Prawo do zadawania pytań tym, którzy sprawują władzę, jest jednym z zasadniczych przywilejów w demokratycznym społeczeństwie. Wywiad telewizyjny to najlepszy sposób na wyegzekwowanie od polityków bezpośredniej odpowiedzi na pytania nurtujące opinię publiczną. To również okazja dla nich samych do zaprezentowania siebie i swoich poglądów wielomilionowej widowni. Dlatego też współcześni politycy sami zabiegają o możliwość pokazania się na antenie i z wyprzedzeniem rezerwują swój udział w telewizyjnych wywiadach czy debatach. W przeszłości jednak byli oni dużo bardziej podejrzliwi w stosunku do nowego wówczas medium i niechętnie poddawali się jego wymaganiom. W Wielkiej Brytanii dopiero z początkiem lat 60. praktyka przeprowadzania wywiadów z politykami upowszechniła się i została zaakceptowana jako trwały element życia politycznego. Pierwsze tego typu wywiady w BBC miały z góry zaplanowany scenariusz, a pytania dostarczano politykom z wyprzedzeniem. Ta niewiele wymagająca od polityków formuła wkrótce została porzucona. W latach 70. w BBC pojawił się nowy typ wywiadu telewizyjnego, tzw. star interview, w którym prowadzący program zapraszał dwóch parlamentarzystów z poprzedniej kadencji, aby Ci mogli zadawać pytania rzecznikowi rządu. Wraz ze wzrostem popularności gatunku, wywiady telewizyjne zaczęły stawać się bardziej napastliwe, a prowadzący coraz częściej bezpardonowo atakowali swoich rozmówców. Ewolucja gatunku w kierunku takiej konfrontacyjnej formuły nie pozostała bez wpływu na polityków, którzy zaczęli coraz lepiej przygotowywać się do występów na wizji. Wkrótce nauczyli się oni nie tylko skutecznie unikać pułapek zastawianych przez dziennikarzy, ale wręcz przejmować inicjatywę w trakcie programu. W opinii wielu Brytyjczyków, sztandarowym przykładem polityka zwykle usiłującego zamienić wywiad we własne expose była Margaret Thatcher w okresie sprawowania przez nią urzędu premiera. Jak twierdzą krytycy Żelaznej Damy, rozwinięte przez nią metody uchylania się od odpowiedzi nierzadko kwestionowały wartość wywiadu telewizyjnego jako źródła informacji i narzędzia demokratycznej kontroli.¹⁷

Jednym z często podnoszonych w przeszłości zarzutów wobec BBC był fakt, iż nie wszyscy politycy mają jednakową szansę na występ przed ka-

¹⁶    BBC Producers' Guidelines (2000), roz. 33, 3.

¹⁷    D. Watts, (1997) ss. 173-176.