DIGDRUK00128020

J4 ryki czy Afryki — miliony zostaną jeszcze na ziemiach polskich i rosyjskich. Jakżeż tu mówić o jednolitej polityce — t. j. o cesze, która warunkuje pojecie narodu i tern samem uprawnia prace nar! wyrobieniem języka, piśmienictwa ?

Inteligentni więc, t. j. myślący ludzie do pracy tej me powinni się zaprządz.

Nie czynili też tego nigdy. Przeszłe pokolenia poświęcały zdolności i siłę wyłącznie hebrajszczy/nie. językowi, do którego da się zastosować wielka część uwag powyżej przez nas wypowiedzianych, i kióry z czasem zejdzie do znaczenia, jakie dziś posiada język łaciński, t r do znaczenia zamkniętej a wspaniałej księgi literat ury klasycznej, zmarłej lub żyjącej tylko w w\ kładach i obchodach religijnych. Żargonem nie zajmowali się rabini ani uczeni żydowscy, pozostawiając go w najlepszym razie kobietom. Dotąd patrzą oni z lekceważeniem, jeźh me z pogardą, na ten specjał w druku We wieku bieżącym zapatrują się na niego taksamo wszyscy wybitniejsi pisarzy postępu. Potępiają żargon Mendelssohn, Dawid Friedlaendcr, Just, Zunz, (Jraetz, (który go nazywa > zwierzęca mową*), Abr. Geiger (»trzeba go czytać, aby wiedzieć, jak jest wstrętnym*), Jollinek i t. d. Wszystkie lepsze siły umysłowe, jakie wyrwały się z objęć talmudyzmu w ramiona oświaty europejskiej, omijają żargon. Hapaport, Kalinan Szulman, Abr. Mapu, Ż. Słonimski, .1 L. Gordon, P. Smoleński, n e pisali w żargonie, choć znali go wszyscy i kochali lud swój. Śmiało można powiedzieć, iż do r 1870 nie istniała