IMAG0724 (4)

12. Terapia interakcji rodzic—dziecko ♦ 247

% u dzieci z grupy leczonej utrzymała się poprawa pod względem poziomu zacho-^ zaburzonych, a także dalsza poprawa kompetencji społecznej. Okazało się, że Atted te nie różnią się od 72 dzieci z grupy kontrolnej losowo dobranych pod wzglę-^ wskaźników problemów w zachowaniu i kompetencji społecznej. W badaniu przesadzonym po 18 miesiącach dzieci utrzymały poprawę pod względem posłuszeń-tWB de w innych kryteriach spadły do poziomu sprzed terapii.

federalizacja terapii na rodzinę

Eybergi Robinson (1982) przeprowadziły pierwsze badanie wpływu PCIT na funk-cjonowanierodziny. W próbie siedmiu rodzin, które ukończyły PCIT, zaobserwowano poważną poprawę nie tylko w zachowaniu dziecka, lecz także w kilku innych aspektach życia rodzinnego. Po terapii matki wykazały obniżenie poziomu lęku i mniejszy pesymizm, zwiększenie zaangażowania i zainteresowania w sprawach innych osób oraz większy stopień kontroli wewnętrznej. Dodatkowo poprawiły się wyniki dopasowania małżeńskiego i zachowania nieleczonego rodzeństwa.

Całkiem niedawno Brestan i in. (1997) zbadali postrzeganie przez rodziców nie-leczonego rodzeństwa. Badacze losowo przydzielili 30 rodzin to grupy NLlub kontrolnej OL Grupy nie różniły się początkowo w ocenach dziecka poddanego badaniu albo jego nieleczonego brata lub siostry. Po terapii ojcowie z grupy poddanej leczeniu ocenili, że problemy w zachowaniu nieleczonego rodzeństwa pojawiają się rzadziej,

a matki z tej samej grupy uznały te zachowania rodzeństwa za mniej problematyczne*    .