DSCN0188 (2)

♦    W optymalnej sytuacji gry interakcyjne mogą zmienić nastawienie dzieci do nauki. Między innymi stają się one bardziej tolerancyjne na inne poglądy i wartości. Ich doświadczenie przekonuje je, że mogą więcej osiągnąć i uczyć się efektywniej i że same mogą także wnieść coś pozytywnego i ważnego.

♦    Gry interakcyjne uwalniają dzieci od często zbędnych mechanizmów obronnych, ponieważ struktura gry i jej przesłanie pozwalają na wypróbowanie wielu, także dla nich trudnych sposobów zachowania.

♦    Mogą być one zastosowane również w większych grupach, w których możliwe jest tylko działanie za pomocą informacji jako procesu nauczania.

♦    Gry interakcyjne redukują, szczególnie w fazie początkowej, lęki dzieci i ułatwiają tworzenie spójnej grupy.

CZEGO MOGĄ NAUCZYĆ SIĘ DZIECI DZIĘKI GROM I ZABAWOM INTERAKCYJNYM?

W wieku od 8 do 12 lat rozwijają się u dzieci kognitywne i społeczne zdolności. Zaczynają one pojmować abstrakcyjne związki, myśleć logicznie i zastanawiać się nad poszczególnymi wartościami. Przez konfrontację z innymi doświadczają i wyraźniej spostrzegają cudze nastawienia, potrzeby i uczucia. Zajmują się aspektami statusu socjalnego, dyskutują także o jego konsekwencjach. Ponieważ dzieci zaczynają w tym wieku lepiej rozumieć swoje otoczenie, stają się też bardziej odważne i ciekawe i mogą rozwiązywać wiele problemów na własną rękę. W odróżnieniu od młodszych kolegów próbują wykorzystywać swoją kompetencję, rozwijać ją i są dumni z własnych osiągnięć, lotności umysłu i fizycznej sprawności. Umiejętności te są podstawą poczucia własnej wartości, które było rozwijane we wcześniejszej fazie głównie przez identyfikację z rodzicami.

Należy zauważyć, że znaczenie rodziców zmniejsza się w następnej fazie rozwoju. W tym właśnie czasie dziecko odnosi się krytycznie do osobistych kontaktów, stawia sobie bardziej ambitne cele i próbuje zdefiniować swoje możliwości. Zaczyna też intensywniej zastanawiać się nad swoimi przekonaniami, systemem wartości i nastawieniem do innych. W związku z tym rozwija się ono sukcesywnie. Temu służą przede wszystkim rozmowy z rówieśnikami. Ośmio- dwunastolatkowie lubią rozmawiać na ważne tematy psychologiczne, jak władza, własne upodobania, osiągnięcie sukcesu oraz

0    swoim stosunku do dorosłych. W klasie dziecko poznaje inne rodzinne

1    społeczne układy, a w związku z tym inne mierniki i style życia. Pod postacią nauczyciela i innych osób dorosłych pojawiają się nowe autorytety, które stawiają pod znakiem zapytania władzę i wiedzę rodziców. Od nich przejmowane są częściowo nowe wyobrażenia o systemie wartości i zwykle odmienne spojrzenie na świat.

Mimo to ich stosunek do osób dorosłych pozostaje ogólnie trudny i skomplikowany. Przyczynia się do tego fakt, że w naszej kulturze dorośli starają się przejąć za dzieci odpowiedzialność, tak że nic potrafią one współpracować z dorosłymi i nie mają okazji ich zrozumieć. W ten sposób rozpoczyna się długi okres alienacji między dorosłymi i dziećmi. Zdolność dzieci do dopasowania się jest maską, pod którą kryje się protest, wyrażony otwarcie dopiero w okresie dojrzewania.

Czas między 8 i 12 rokiem życia jest bogaty w konflikty i męczący ze względu na ambiwalentny stosunek do własnego i obcego autorytetu.

Im bardziej dzieci podporządkowują się rodzicom, tym szybciej tracą respekt dla siebie samych i w oczach rówieśników. Im bardziej są samodzielne i agresywne, tym szybciej czują się winne ze względu na fakt odrzucenia autorytetu rodziców i innych dorosłych. Dla dorosłych jest to równie trudna faza. Aby dzieci mogły rozwinąć niezależność i tolerancję dla swoich frustracji, muszą zostać im postawione wyraźne cele i granice. Z drugiej jednak strony granice te powinny zostać wytyczone wystarczająco daleko, aby inicjatywa dzieci nie została zahamowana.

Uwzględniając wymienione aspekty zostaną następnie krótko scharakteryzowane cele nauczania, które realizowane są przez zastosowanie gier i zabaw interakcyjnych.

Uwrażliwienie postrzegania

Chodzi o to, aby dziecko pojmowało bardziej zróżnicowanie i obszernie swoje uczucia, myśli, pomysły, fantazje, życzenia, obawy i potrzeby oraz aby rozwinęło większą szczerość dla uczuć i myśli innych w swoim otoczeniu. Uwrażliwienie postrzegania jest procesem, którego cel końcowy polega na tym, aby widzieć siebie i innych bardziej precyzyjnie.

Pogłębienie odpowiedzialności za samego siebie Mowa o ważnym wewnętrznym nastawieniu, a mianowicie o gotowości, żeby nie racjonalizować i usprawiedliwiać własnego zachowania, lecz być gotowym do wzięcia odpowiedzialności za swoje postępowanie. Związane jest z tym przeświadczenie, że mam możliwość wyboru i mogę zmienić wzorce zachowania, oceny i uczuć, jeśli tego chcę. Ważne jest także zrozumienie faktu, iż ostatecznie inni ludzie nie mogą wpłynąć na moje uczucia, jeśli im na to nie pozwolę, a więc, że nie mogę uczynić innych odpowiedzialnymi za to, jak się czuję.

Funkcjonalne wyrażanie uczuć

Dzieci dowiadują się, że szczere wyrażanie uczuć jest nie tylko dozwolone, ale może być przez innych nawet nagradzane. Chodzi o to, abym potrafił obchodzić się ze swymi odczuciami, uświadamiał je sobie, i uznawał je, oraz