Image006601

57

rzecz ciekawą, niepozbawioną uroku nowości. Wielkie zjawisko dziejowe ujął, jako opętany, szaleńczy taniec i opracował na sposób muzyczny: tempo wzmaga się, potężnieje, osiąga swój szczyt, takty się mylą, wreszcie następuje finale — Napoleon. Jak w Ojcu zadrzumionych każde dziecko, umierając na dżumę, umiera inaczej, tak samo tu inaczej ginie pod gilotyną król, niż Robespierre, odmiennie również reaguje w poszczególnych wypadkach ulica. Okropność, tkwiąca w naturze samego tematu, została złagodzona przez formę marionetkowego ujęcia. Wiąże się to również z ideową intencją poety, który zredukowawszy bohaterów do rzędu małych, komediowych figurek, chce działać na ambicję widza współczesnego i sugerować mu poczucie większej, życiowej dojrzałości.

Zajęty dramaturgią i publicystyką, Rostworowski nie zerwał z liryką, od której rozpoczął działalność literacką. Wiersze skreślone w różnych chwilach lat dojrzałych, zebrał w całość i wydał pt. Zygzaki (Poznań 1932). Jest to istotnie liryka dziwnie dojrzała, niewielki rozmiarami, ale jędrny i zdrowy plon zbożnego życia. Uderza nas tu renesansowa niemal prostota formy przy szczerej i szlachetnej treści. Na nutę prawdziwie czarnoleską śpiewa Rostworowski o