Image007301

64

dzenia i zasięg, eliminujący sprawy prywatne, indywidualne. Wynikiem takiego usposobienia był fakt, że Rostworowski dawał charaktery gotowe, a zadaniem akcji nie był ich rozwój, stawanie się, lecz wykazanie losu, na jaki dany charakter w życiu musiał być skazany. Było to często z punktu widzenia dramaturgii niewygodne, przesuwało punkt ciężkości na zdarzenia zewnętrzne, lub sprawiało, że, dramat silnie zaczęty tracił siłę zainteresowania. Poeta zdawał sobie sprawę z tych trudności, szukał ich rozwiązania, a w ten sposób nie naśladował wzorów obcych, lecz dążył do form własnych. Wprawdzie nie stworzył tak bogatych i efektownych dzieł scenicznych, jak Wyspiański, ale szedł jego śladami w tym znaczeniu, ie miał zbożne wyobrażenie o sztuce i zawodzie artysty, gardził szablonem, nie schlebiał w gonitwie za oklaskiem gustom publiczności. W jego żyłach płynęła szlachetna krew artystów wielkiej rasy, a nad głową unosił się wiew prawdziwego natchnienia.