Img00310

314

Krzywa odmagnesowania przedstawiona na rys. 5.50-1 stanowi wycinek granicznej pętli histerezy w drugiej ćwiartce prostokątnego układu współrzędnych (B, H). Charakteryzują ją wielkości: pozostałość magnetyczna B, (zwana również indukcją remanencji), tj. indukcja pozostająca w materiale po zmniejszeniu H do zera, natężenie powściągające H₍ (zwane również natężeniem koercji), tj. wartość natężenia zewnętrznego pola magnetycznego potrzebna do sprowadzenia indukcji magnetycznej od wartości B_r do zera, maksymalna wartość gęstości energii pola magnetycznego (BH)_max równa iloczynowi współrzędnych B i H, przy których pole prostokąta wpisanego w krzywą odmagnesowania (rys. 5.50-1) osiąga wartość maksymalną. Kształt krzywej odmagnesowania określa stosunek [(BH)_mm/ B_tH₍]< 1 zwany współczynnikiem wybrzuszenia lub wypełnienia. Jest on tym większy, im krzywa odmagnesowania bardziej wypełnia prostokąt [B_r H₍].

Rys. 5.50-1. Krzywa odmagnesowania materiału magnetycznego twardego

Przy indukcji B_op{ występują najkorzystniejsze warunki pracy magnesu, gdyż materiał magnetyczny jest wtedy najlepiej wykorzystany, a punkt P_opt jest optymalnym punktem pracy. W ogólnym przypadku, punkt pracy zależy od kształtu i wymiarów magnesu trwałego oraz kształtu i wymiarów szczeliny powietrznej.

Magnesy trwałe

5.51. Jedynym zastosowaniem materiałów magnetycznych twardych jest wytwarzanie z nich magnesów trwałych. Magnesy trwałe znajdują wielorakie zastosowania w elektrotechnice w silnikach elektrycznych, prądnicach, osprzęcie telefonicznym, przyrządach pomiarowych, osprzęcie mikrofalowym itp.

Jedyną funkcją magnesu trwałego jest wytworzenie zewnętrznego pola magnetycznego — stąd wykonuje się go ze szczeliną powietrzną jako przestrzenią roboczą, w której magnes wytwarza użyteczne pole magnetyczne.