img084 (5)

uważali go za rzecz rzadką i nieprawdopodobną jak urodzenie dziecka o dwóch głowach, zorientowali się. że nie jest on ani tak rzadki, ani tak nieprawdopodobny, jak im się zdawało. Powierzchowne wiadomości o nim mogą być nawet bardziej szkodliwe niż stan całkowitej niewiedzy, gdyż prowadzą do utwierdzenia półprawd oraz przyswojenia sobie niedokładnych danych. Niekiedy może to nawet mieć wydźwięk tragiczny, gdy osoba zajmująca się z pasją wychowywaniem dorastających dziewcząt lub chłopców zostanie oskarżona o skłonności homoseksualne.

PROBLEM MĘSKOŚCI

Często dyskutowany problem braku męskości u homoseksualistów wielu osobom wydaje się kluczowym problemem osobowości homoseksualnej. Próbuje się nawet uznać homoseksualistów za trzecią płeć, co jest nietrafne i mylące. Jak więc przedstawia się problem męskości homoseksualistów?

Na wstępie należy stwierdzić, że przeważająca część homoseksualistów czuje się mężczyznami i nie ma wątpliwości co do swej męskiej identyfikacji. Już sama nazwa „homoseksualista" oznacza, że osobnik taki poszukuje partnera mającego podobne cechy jak on, a więc, że jest to mężczyzna, który szuka psychoseksualnego związku z drogim mężczyzną.

Fakt poszukiwania mężczyzny jako partnera seksualnego trudno uznać za cechę kobiecą, jeśli nie założyć a priori, że jedynie osoba płci żeńskiej może być zainteresowana seksualnie mężczyznami i że jedyną atrakcją seksualną jest odmienność i przeciwstawność płci. Fakt poszukiwania mężczyzny jako partnera seksualnego najczęściej nie jest związany z wyobrażeniem osoby poszukującej, że identyfikuje się z kobietą, i niekoniecznie musi łączyć się z niechęcią do niej. Może być wyrazem poszukiwania osoby o tej samej płci jako przyjaciela. / którym związek byłby zarówno psychiczny, jak i erotyczny. /

Problem męskości należy rozpatrywać nie tylko na płaszczyźnie seksualnej, lecz również, w powiązaniu z tym, co nazywamy męskością. „Męskość" nie jest jakimś odwiecznym atrybutem płci męskiej. W dużym stopniu jest ona uwarunkowana czynnikami kulturowymi. Jakie są więc czynniki organiczne, wrodzone, związane z płcią męską, a jakie kulturowe, właściwe dla naszego kręgu cywilizacyjnego? Badania wśród zwierząt. szczególnie małp. oraz wśród ludzi wykazał)', że już w okresie wczesnego dzieciństwa dzieci płci męskiej wykazują większą ruchliwość, zaciekawienie otoczeniem oraz agresywność, lak więc istnieją czynniki wrodzone, które determinują męski lub żeński typ zachowania. U dojrzałych kobiet rozwija się instynkt macierzyński. któtyjest związany nie tylko z wychowaniem, lecz również z wpływem czynników hormonalnych. /. biegiem lat dzieci wyrabiają sobie pogląd na rolę męską i żeńską. Mężczyzna - zgodnie z naszym wzorcem kulturowym - powinien odznaczać się odwagą, większą agresywnością, ale i opiekuńczością w stosunku do rodziny, przy czym najczęściej jego rola jest dominująca i wiodąca w życiu rodzinnym i zawodowym.

Odrzucenie roli męskiej przez homoseksualistę może dotyczyć życia seksualnego i całej sfery życia osobistego. rodzinnego lub zawodowego. Zarówno dla homoseksualistów, odrzucających jedną lub wiele z tych ról. jak i dla tych, którzy w swym postępowaniu i zachowaniu wykazują cechy określone jako męskie, obiektem zainteresowania psychoseksualnego są mężczyźni.

Saghir i Robins przeprowadzili badania poglądów na temat męskości, i to zarówno wśród homoseksualistów, jak hetcroseksualislów. /.daniem wszystkich badanych heteroseksualistów oraz !Vł homoseksualistów