img10601 djvu

76

Me rogi mnie równają z wysokiemi krzaki,

Lecz mnie ta suchość nóg szpeci."

A wywierając żal taki,

Obejrzy się, aż tu doń obces ogar leci;

Nie bardzo dalej psiarnia szczeka rozpuszczona, Strach go w głęboki las niesie,

Lecz rączość jego nieco jest spóźniona,

Bo mu się rogi w gęstym zawadzają lesie.

Uciekł przecie, ale mu ogary,

Podziurawiły mocno szarawary.

Kto kocha w rzeczach piękność i zysków się wstydzi, Częstokroć się takiemi pięknościami gubi,

Jak ten jeleń, co swemi nogami się brzydzi,

A szkodną ozdobę lubi.

XII.

Opuchły.

Nie żalby być kopę lat uczącym się żakiem,

Aby stę stać, jakim był Zdrojowicz¹) prostakiem. Ale to niepodobna. Dzień nam się zachmurzył, Zimno przykre, posiądźmy rzędem przy kominie, Utopmy frasunki w winie,

A ja stary będę wam źle, czy dobrze bzdurzył. „Słuchajcież, co się stało przed staremi laty:

Jeden Mospan otyły, silny i bogaty,

Miał stada, trzody, ule, łąki, sady, role,

I lodownie i sobole:

Przy takiej obfitości będąc oraz wolnym,

Stał się wkrótce, ba któżby nie stał się swawolnym? Pyszni bogowie, w ludziach niecierpiący pychy,

1

) Lafontaine.