W KtentuTK pościg trudności szkolnych jest używam e dwóch **, I cżenźtth: bardziej ogólnym, szerszym or» specyficznym^, węższy*. !*»&. I odnosić mę dn wszelkiego rodzaju trudności w uczenai afe. nwzafcfcaie*' 1 IHiyiyay ich powstania, a diagnoza dokonywana jest wówczas 1
na podstawie objawów (istnkk ujęcie), bądź też dotyczy tylko trudno*, ujawniających śę mimo prawidłowego rozwoju intelektoślliipiB^-jąeych warunków śrocłowiskowych (wąskie ujęcie).
W cełu precyzyjnego różnicowania obu terminów tugenije |g| dy wantę określenia .specyficzne**. Zgodnie s definicją sforaułowaąą: prze? National Joint Comraittee for Learning Disabilitie* (NJCID) w 1911 r. termin specyficzne trudności szkolne odnosi się cio heterogenicznej grapy zaburzeń, które przejawiają się znaczącymi trudnościami w nśfnui i używaniu takich umiejętności, jak słuchanie, mówienie, czytanie, pisanie rozumowanie i liczenie. Zaburzenia te mają związek z iksfunkcjana ośrodkowego układu nerwowego. Mogą one współwy stępować z innyna problemami rozwojowymi, takimi jak deficyty sensoryczne (wady wnuka, słuchu), upośledzenie umysłowe oraz środowiskowymi, wynikającym i nieprawidłowych metod nauczania, różnic kulturowych i warunków socjoekonomicznych.
W grupie tej znajdują się dzieci ze specyficznymi trudnościami b opanowaniu czytania, poprawnej pisowni, kształtnego pisma oraz liczenu i rozumowania matematycznego. Określenia te są zawarte w międzynarodowych klasyfikacjach chorób DSM-IY i ICD-10 (p. s. 59) wśród wielu kategorii zaburzeń rozwoju i zachowania.
Historia badań nad trudnościami w czytaniu i pisaniu sięga końca XIX wieku, kiedy to w 1896 r. opisano pierwszy przypadek chłopca, mającego trudności z rozpoznawaniem liter mimo prawidłowego rozwoju umysłowego. Autor opisu, okulista, P. Morgan, nazwał objawy „wrodzoną ślepotą •łowną'*. Wkrótce pojawiła się pierwsza monografia na ten temat napinana przez J. Hinshelwooda, również lekarza okulistę. W czasie kilku-j|pie6ięciu łat badań zmieniały się terminy opisujące trudności w nauce 149 czytania i pisania oraz ich sposób rozumienia. Do całkowitego braku