IMG98 (6)

lf zależność chdtiiin pneanilitow*ć i sądzę, ze badany chłopiec jot przykładem dtkcb, u któwfo zaburzenia o chinktene dyslektycznym dopną

dr iły do powionia sttmnert emocji i motywacji. Co robie, aby nie dopuści do

powstania wtórnych zaburzeń?

1.    Ustalić potencjalne przyczyny trudności w nauce, zgodnie z zasadą Jta wcześnie}, tym lepiej*.

2.    Dołożyć starali, aby .usuwać* zaburzenia, zanim doprowadzą do zakłócenia funkcjonowania w szkole i zaburzenia psychicznej odporności dziecka.

3.    Przed przystąpieniem do pracy terapeutycznej zorientować się* czy występują u dziecka zaburzenia emocjonalno-mocywacyjne na de crudnośd w nauce.

4.    Zależnie od głębokości zdiagnozowanych zaburzeń przewidzieć i przemyśleć etapy postępowania terapeutycznego.

5.    Być przyjacielem, sojusznikiem i wsparciem dla każdego dziecka, a szczególnie dla dziecka z zaburzeniami.

6.    Przyjąć, że .uczenie samo w sobie jest częścią w pełni satysfakcjonującego życia i powinno zajmować w nim najważniejsze miejsce od niemowlęctwa aż do starości* (Hannaford, 1995).

Bibliografia

Hannaford C. (1995), Zmyślne ruchy, które doskonalą umysł, Medyk, Warszawa.

Kujawa £., Kurzyna M. (1996), Reedukacja dzieci z trudnościami w czytaniu i piso niu metodą 18 struktur wyrazowych, WSiP, Warszawa.

Konopiński J. (1966), Powodzenia i niepowodzenia szkolne, PZWS, Warszawa.

Mickiewicz J. (1997), Jedynka z ortografii, TNOiK, Toruń.

Niebrzydowski L. (1972), Wpływ motywacji na uczenie się, NK, Warszawa.

Sawa B. (1975), Jeżeli dziecko tle czyta i pisze, WSiP, Warszawa.

Spionek H. (1970), Psychologiczna analiza trudności i niepowodzeń szkolnych, PZWS, Warszawa.

Zakrzewska B. (1996), Trudności w czytaniu i pisaniu, WSiP, Warszawa.