IMG641

tonem fK^uktywiw^budującyin, Ale ta* '_V«tt£j^taKxysta teTl^' wyrazu i teorię organicznego rozwoju w sposób odmienny, który ostatecznie zarysuje romantyczną me* łódetogią badań hiitórycrooiiterickich. Teras rozwój organiczny

I    ' Mlsrolury to jut nie jej wysnuwanie się w czasie s jednego pra* |*ą|6dlfc* lec* - Uleustające wymianie się nią. ducha naród o *-. ;;/.wtgo W czasie, ale w porządku organicznym, Odszedł tak*

{§§ tutaj F, Schlege! od wysuwania na plan pierwszy emocjonal* oości i wyobraźni, przynajmniej w mierze, która była konieczna* aby pojąć literaturę jako „wyraz samej istoty mtetektual-j    nago żyda narodu**, czyli jego ducha. Widzenie historii jako

baku uzewnętrzniania idą ducha drogą pojedynczych twórczych *    . wybudków prowadzi z kolei do koncepcji literatury jako prostej

-    7-nomy jednostek i do traktowania jej poszczególnych odcinków hi*

I*    storycznych jako materiału, z którego zagęszczenia oraz doskonali    lości, mierzonej kryterium pełni wyrazu, winien badacz

ii    Odczytać stopień wewnętrzny) rozwoju ducha narodu i jego

i,    na tym etapie czasowy dynamizm, Rozwój zatem literatury do*

|    -plmsywaihy się przede wszystkim poprzez r o z w ó j samego

w    '.<3 ucha, zaświadczony zarówno obfitością, jakością dziel litera    rot kich, jak I wszelkich innych jego wyrazów w kulturze. Toteż

!*    tyto konsekwencją teorii wyrazu jest w ujęciach bistoryeznoli-

^    tf*ackidn spod znaku koncepcji organiczności wiązanie właściwe-

H    go przedmiotu badania, literatury, z wszelkimi innego typu prze-

;;|^i>inni kultury.

II    W takim ujęciu nazwa historii dla ciągu w czasie osiągnięć

i.    literackich byłaby właściwie zbyteczna. Jednakowoż F. Schlegeł

jej nie odrzucał, ale swoiście ją „uduchawiał”. Mawiał, zwłaszcza _m    za miodu, o „duchu historii'*, o konieczności dla badacza wniknię-

g.    eta w czasy I kraje dotyczące danej twórczości — zawsze całej

_fK    twórczości badanego pisarza, bo — co podkreślał, elementy po*

^    znać; roczna tylko w ć a 1 o ś e i. Co więcej: sądził, że h is to *

.    r i a pokrywa idę z t e or ią lub ją zastępuje. Orzekł: „Dic beste

^    Theone der Kunst ist ihrc Geschichte", i chyba z tego założenia,

it historia jest najlepszą teoria sztuki wynika jego skłonność do ,    Unikania wartościowania, a to w imię — zresztą wyznaje

to tylko do czasu — relatywizmu historii. Być może,

iż także pozytywny stosunek F. Schlegla do ironii i paradoksu zy

23