IMGX94 (3)

88 Z. KRASIŃSKI: IRYDION

Przestronne lochy. Cenotafy¹⁹ po ścianach. Mogiły rozsypane tu i ówdzie. Zgromadzenie chrześcijan przy pochodniach.

CHÓR MŁODZIEŃCÓW. Nieszczęśliwy ten, co urodzon z niewiasty. Dni jego błahe i znikome — od krzyża ramion odwiązać, od cierniów skroni odchylić nie zdoła. Ciemności siostrami jego i grobem!

CHÓR STARCÓW. Święty, Święty, Święty, słuszne sądy Twoje! Ty przez męki ojców wynosisz przyszłe pokolenia. Na stosach kości naszych zieloność wiosny i szkarłat potęgi rozwiedziesz syhom naszym.

CHÓR MŁODZIEŃCÓW. Zeszlij nam pocieszyciela — niech on stanie na wysokościach, niech on karki wyniosłych stopom swoim podścielę w równiny. (Wchodzą Symeon i Irydion) Witajcie!

SYMEON. W imieniu Ojca, Syna i Ducha, nadzieja niechaj będzie z wami.

CHÓR STARCÓW. Symeonie! Symeonie! dlaczego ten, co idzie za tobą, co niedawno jeszcze nosił szatę katechumena ^{1 2 3}, dziś przywdział zbroję? Naucz go i oświeć, by puklerzem była mu skrucha, a szczera modlitwa jedynym orężem.

SYMEON. (Do Irydiona) Wstąp na mogiłę — odpowiadaj za siebie. Ja tymczasem wezwę jeszcze ducha — chwil kilka jeszcze, a stanę się w duchu.

IRYDION. Kto się pyta, niechaj własnej mądrości nie ufa, ale niech spojrzy wokoło i przypomni sobie przepowiedziane dnie klęski, mające zawisnąć nad ziemią!

Czasy milczenia kończą się dzisiaj, bo przebrały się męki sprawiedliwych — w grobach już miejsca nie znaleźć! Koście umarłych gwałtem nas wypychają ku słodkim błękitom.

Kto leżał w prochu, niechaj powstaje — kto się weselił nad naszymi głowy, niechaj zadrży — bo przepaście wejdą w górę, a wzgórza zapadną w otchłanie!

CHÓR MŁODZIEŃCÓW. Synu obietnicy, pokój Pana niechaj będzie z tobą!

IRYDION. Pioruny gorejące Pana niechaj będą ze mną i z wami! Z krzywd waszych stało się moje natchnienie — w łasce Jedynego, Potrójnego, wszczęła się otucha moja — a waszą wolą moja posetniona siła niechaj wre i woła

0    pomstę do Boga!

Słuchajcie mnie. Miasto rozdzieliło się tej nocy. Syn wsze-teczeństwa zachwiał się na tronie. Pretorianie odwrócili serca od niego. Lud jak morze, niepewne, któremu wiatru się podda, dotąd kołysze się i milczy — ale wnet nań spadną ciężkie wichrów skrzydła, runą weń grady pomieszanych chęci. Patrzcie! widome ciemności gromadzą się nad stolicą, która morduje proroków i świętych. W całej Azji powstają legiony. Nad Renem burzą się Allemany. Cezar

1    Aleksander zabierają się do ostatniej rozprawy. Ten wzywa Mitrę, tamten Statora ⁴ — a któren zwycięży — zwycięży z przekleństwem Chrystusowi na ustach!

Oto znak wam dany, hasło obiecane. Patrzcie, a ujrzycie — chciejcie, a będziecie wolnymi!

CHÓR STARCÓW. Kto ci dał władzę i na czole twoim wyrył słowo boże? Gdzie Wiktor, ojciec wiernych, pasterz namaszczony? Czy on powie o tobie: „On jest ten, którego Pan wzbudził?”

1

roju. Por. relację o obradach sejmu trojańskiego w Odprawie posłów greckich Jana Kochanowskiego.

2

   cenotaf — zob. Przypiski Autora [57].

3

   katechumen — człowiek przygotowujący się do przyjęcia chrztu.

4

Stator —- przydomek Jowisza zatrzymującego żołnierzy przed ucieczką.