jsc0920004

Ostrów II

Dane techniczne

masa własna:

dopuszczalne przegłębienie: dopuszczalny przechył: dopuszczalne ugięcie doku: czas zanurzenia doku pustego: czas wynurzenia doku ze statkiem:

długość całkowita:    234,93 / 255,00 m - po przebudowie 2000 r.

szerokość zewnętrzna:    53,01    m

szerokość wewnętrzna:    45,21    ra

prześwit:    44,00 / 44,40 m - po 2004 r.

wysokość pontonu:    4,80    m

wysokość całkowita:    17,97    m

wolna burta:    0,20    m

maksymalne zanurzenie dokowanego statku:    9,40    m

maksymalna szerokość dokowanego statku:    44,00    m

nośność doku:    33 000 ton / 36 000 ton- po przebudowie 2000 r.

12 696 ton 3,10 m na długości 255,00 m 0,90 m na szerokości 45,00 m +0,19/ -0,20 m 1 h 50 min około 3 h

wyposażenie:    6 pomp głównych o wydajności po 3600 m7h,

2 pompy przeciwpożarowe o wydajności po 120 nrTh 12 zasuw głównych fi 600 mm 24 zasuwy regulacyjne fi 350 mm 2 żurawie o udźwigu 5 / 25 t wciągarka dokowa o uciągu 10 t .

W celu zapewnienia bezpieczeństwa, podwodna część każdej jednostki pływającej musi być okresowo konserwowana. Zdarzają się również awarie i uszkodzenia zanurzonej części statku, czasami też armatorzy podejmują decyzję o przebudowie statku. Żadnej z tych operacji nie da się przeprowadzić bez wynurzenia statku z wody. Można to wykonać wciągając go na ląd lub wstawić do suchego doku i od-pompować wodę. Jednak najprostszą i najtańszą metodą jest wciągnięcie statku nad zanurzony dok pływający i wynurzenie doku.

Pierwszy dok pływający powstał prawie 250 lat temu -przebudowano wtedy drewniany statek Camel. Zdjęto z niego pokład i obcięto rufę, w miejsce której wstawiono wodoszczelną bramę. Gdy kadłub był wypełniony wodą, wciągano doń statek przeznaczony do remontu, zamykano bramę i wypompowywano wodę. W ten sposób uzyskiwano dostęp do podwodnej części kadłuba. Pomysł autorów przebudowy Camela przyjął się w wielu stoczniach na świecie. Jeden z pierwszych doków powstał w 1851 roku w Gdańsku, gdzie służył przez wiele lat.

Konstrukcja doku zmieniła się dość znacznie od tamtych czasów - współcześnie doki nie mają bram a zanurzanie i wynurzanie odbywa się dzięki napełnianiu lub opróżnianiu zbiorników balastowych w kadłubie i basztach doku. Dzięki temu, że doki nie są zamknięte bramami można w nich wydokowy wać statki o długości większej niż długość samego doku. Aby uzyskać wygodny dostęp do poziomej części dna, przed zanurzeniem doku ustawia się na jego pokładzie specjalne podpory, zwane też kilblokami,

na których w trakcie wynurzania opiera się remontowany statek. wstawiane lub zawieszane rusztowania pozwalają robotnikom na dotarcie do każdego fragmentu poszycia kadłuba. Doki są również wyposażone w dźwigi oraz podłączenia mediów: prądu, wody, sprężonego powietrza i gazów technicznych.

Dok pływający Ostrów II został zbudowany w stoczni MAN -Gutehoffnungshutte w Blexen u ujścia Wezery w 1987 roku. Po przeholowaniu do Gdańska został ustawiony na głębi położonej przy północnym cyplu wyspy Ostrów. W 2000 roku dok został przedłużony na wodzie o 20 metrów. Przy tej operacji dok został przegłębiony tak, aby wykonywane połączenia znalazły się nad wodą. W 2004 roku dodatkowo zwężono ławy odbojnic wewnętrznych zwiększając w ten sposób dopuszczalną szerokość dokowanych statków.

Przedstawiony model doku pływającego został opracowany dla operacji dokowania modelu statku Willift Eagle (model JSC nr 90). Dokowanie każdej innej jednostki wymagałoby zmiany ustawienia podpór stępkowych i bocznych.

OPIS WYKONANIA rVl(>I>i:i A)

Materiały pomocnicze i narzędzia

Do wykonania modelu potrzebne będą: małe nożyczki, pęseta, ostry nóż - najlepiej z wymiennym ostrzem, cienki drut, linijka, dobry klej do papieru, cienkie nici, farby plakatowe lub modelarskie.

Części należy wycinać starannie po zewnętrznej linii konturu. Linie zagięcia należy lekko nagnieść końcem igły lub końcem noża. Dokładne i prostoliniowe wykonanie tej czynności pozwoli na sklejenie nawet drobnych elementów w bryły.

Na częściach modelu oznaczono lewą (L) i prawą (R) burtę, otwory do wycięcia (je) i kierunek do dziobu lub do góry okrętu (—►). Otwory w częściach wycinamy przed wycięciem danych części.

Sklejki trójkątne i trapezowe zaginamy w stronę niezadrukowaną części, sklejek prostokątnych nie zaginamy wcale (występują one przy częściach zwijanych).

Kolorem czarnym oznaczono numery części, a kolorem szarym oznaczono numery części do naklejenia w oznaczonym miejscu. Części o podkreślonych numerach należy podkleić na tekturę grubości 1 mm.

Opis wykonania

1-3 Pokład główny. Części 1-3 wycinamy i naklejamy na jeden kawałek tektury (ewentualnie można łączyć tekturę, ale należy zwrócić uwagę, żeby łączenie fragmentów tektury wypadło jak najdalej od połączeń części 1-3 a jednocześnie jak najbliżej końców'doku). Przy podklejaniu należy zwrócić uwagę, aby pokład doku był płaski, bez zwichrowań.

4-16 Baszty. W częściach 4 wycinamy otwory oznaczone nożyczkami, można również wyciąć szare otwory w części dziobowej. Następnie części 4 wycinamy (rozcinamy szczeliny w miejscach wskazanych strzałkami) i sklejamy w pudełka (Fig. 1). Podobnie postępujemy z rufowymi fragmentami baszt 5. Środkowe odcinki baszt 6-7 sklejamy w pudełka. Elementy 8 sklejamy w bryły i przyklejamy do wnętrza dziobowych odcinków części 4. Części 9 sklejamy analogicznie i wklejamy do rufowych odcinków części 5. Trapy 10 sklejamy parami i przyklejamy ukośnie pomiędzy częściami 8 i 9 a otworami w pokładach baszt. Z drutu wykonujemy elementy A i wklejamy je w końce baszt. Części 11 sklejamy w ramki, kolorem do wnętrza i wklejamy w otwory w basztach (wkładamy je od strony białych ścian). Tak przygotowane fragmenty baszt sklejamy ze sobą układając je na płaskiej powierzchni i dbając o ich prostoliniowe ułożenie. Na białych ścianach naklejamy elementy 12-14 dosuwając je do górnych krawędzi baszt - dolne krawędzie części 12-14 wystają poniżej dolnych krawędzi baszt około 1 mm (patrz - przekrój A-A). Najpierw przyklejamy części 12 i