Obraz1 (21)

przeskakiwanie od jednej halucynacji do drugiej, ale także twórcze jej przekształcanie, nawet jeśli dokonywane bezwiednie. A chociaż nie mogła powstrzymać muzyki, to jednak czasami udawało się jej wysiłkiem woli zmieniać jeden fragment na inny. Nie była już tak bezsilna, tak bierna w swej udręce, czuła, że zyskuje odrobinę większą kontrolę. „Ciągle całymi dniami słyszę muzykę — powiedziała— ale albo ona złagodniała, albo ja lepiej daję sobie z nią radę. Nie jestem już taka przygnieciona”.

Pani C. od kilku lat myślała o implancie ślimaka, porzuciła jednak ten zamiar, gdy zaczęły się halucynacje. Tymczasem dowiedziała się, że pewien chirurg z Nowego Jorku dokonał takiego przeszczepu pacjentowi zupełnie ogłuchłemu, a na dodatek cierpiącemu na muzyczne halucynacje. Mężczyzna ten nie tylko zaczął słyszeć, ale pozbył się halucynacji. Pani C. postanowiła także spróbować.

Miesiąc po operacji zaciekawiony zadzwoniłem do pani C., aby się dowiedzieć, jak się teraz miewa. Była zachwycona i bardzo ełokwentna. „Czuję się znakomicie. Słyszę dokładnie każde pańskie słowo. To była najlepsza decyzja w moim życiu”.

Zobaczyłem się z nią dwa miesiące po tym, jak implant został aktywowany. Dawniej mówiła głośno i bez żadnej modulacji, teraz, gdy mogła już słyszeć samą siebie, mówiła normalnie, ze wszystkimi tymi odcieniami dźwięków, których kiedyś zupełnie brakowało. Podczas rozmowy mogła się rozglądać po pokoju, podczas gdy wcześniej musiała się koncentrować na mojej twarzy i ustach. Była wyraźnie podniecona wszystkimi tymi zmianami. Na pytanie, jak się czuje, odpowiedziała: „Bardzo, bardzo dobrze. Mogę słyszeć moje wnuczęta, potrafię w telefonie odróżnić głos męski od kobiecego. [...] To gigantyczna różnica”.

Była jednak także i zła strona tej sytuacji: pani C. nie potrafiła już cieszyć się muzyką. Brzmiała chropowato;

ponieważ jej implant był stosunkowo nieczuły na wyso-I ość dźwięków, więc nie była w stanie odróżniać interwalów dźwiękowych stanowiących podstawowy element Konstrukcyjny muzyki.

Nic się też nie zmieniło z halucynacjami. „Co do mojej ..muzyki” — wydaje się, że stymulacja pochodząca od implantu nic nie zmieniła. To moj a muzyka; mam w głowie obwód i tak już chyba zostanie do końca”²⁰.

Chociaż pani C. nadal mówiła o halucynacjach jako produktach obcego w niej mechanizmu, jakiegoś „ono”, lo jednak inaczej się do niego odnosiła; jak sama powiedziała, stara się wejść z nim w jakieś bardziej przyjazne fosunki.

I )wight Mamlok, kulturalny, siedemdziesięciopięeiolet-111 mężczyzna niesłyszący wysokich tonów, przyszedł do mnie w roku 1999. Opowiedział, że zaczął słyszeć muzykę — bardzo dokładnie, ze wszystkimi szczegółami — dziesięć lat wcześniej podczas lotu z Nowego Jorku do Kalifornii. Wydawało się, że bodźcem stał się dźwięk ilników, a sama muzyka była ich przetworzeniem, gdyż istotnie po wylądowaniu znikła. Odtąd zjawisko to towarzyszyło każdej podróży samolotowej. Wydawało mu się In dziwne, intrygujące, czasami dość przyjemne, niekiedy irytujące, ale specjalnie nie zastanawiał się nad całą .[trawą.

' Michael Chorost w książce Rebuilt: How Becoming Part Computer Madę Me Morę Humań opisuje zupełnie inne doświadczenie z implantem ślimakowym.

W tydzień lub dwa po aktywacji implantu szalona orkiestra zwolniła większość swoich członków. Implant przyćmił halucynacje słuchowe, jak słońce przyćmiewa gwiazdy. Kiedy zdejmuję hełm, nadal słyszę pomruk dalekiego tłumu, ale nie jest to już silnik odrzutowca, restauracja z tysiącem gości czy perkusiści jazzowi grający na wyścigi.

Mam wrażenie, że moja kora słuchowa mówi do mnie gniewnie: „Jeśli nie będziesz dostarczał mi dźwięków, sama się o nie zatroszczę”. Co zresztą robiła w nadmiarze, w proporcji odwrotnej do tego, czego jej nie dostawało.

Pierwszego wieczoru, kiedy sobie to uświadomiłem, rozebrałem się i zasnąłem w głębokiej, błogiej ciszy.

79