Obraz6 (32)

176 Emile M. Cioran

kogo najbardziej nienawidzić: świata, który stanowi dla niego pretekst, czy samego siebie, zdolnego do myślenia i odczuwania takich zbrodni. Należy wymazać z ludzkiej świadomości każdą ideę grzechu, należy wytępić wszystkie religie i wszystkie filozofie, które ją krzewią i utożsamiają z życiem. Mówienie o grzechu bez poczucia żalu, że się doszło do jego pojęcia, jest pierwszym stopniem na drabinie zbrodniczych pojęć. W gruncie rzeczy ludzkość, która nie poznałaby grzechu i wszystkie działania życia przeżywałaby jako cnoty, byłaby jeszcze do zniesienia. Należy przycisnąć ludzkość do muru, niech zniszczenie świadomości grzechu będzie pierwszym szturmem. Najwyższy czas, by to się zmieniło!

Przeciwdziałanie własnym myślom daje myśli jej jedyne życie. Trudno stwierdzić, w jaki sposób pojawia się to przeciwdziałanie, ponieważ utożsamia się ono z niektórymi tragediami intelektualnymi. Natężenie, stopień i poziom myśli wynikają z jej sprzeczności wewnętrznych, te zaś wywodzą się z nierozwiązywalnych sprzeczności duszy. Myśl nie może rozwikłać sprzeczności duszy. W myśli linearnej myśli odbijają się same w sobie, zamiast być odbiciem przeznaczenia.

Do czego sprowadzają się wszystkie nasze udręki, jeśli nie do żalu, że nie jest się Bogiem... Doznawszy takiego żalu, jak myśleć inaczej niż za pomocą elegii i klątw? Jestem jak wisielec, który nie wie, po co nim jest. Niewątpliwie dla swej świadomości... pragnąłbym pisać hymny ku czci odrazy.

Trzeba będzie powtórzyć tysiące razy, że tylko życie może być obiektem miłości — życie czyste, czysty akt życia — że uczepieni jesteśmy świadomości, kołysząc się ponad pustką.

Moją wielką wadą jest to, że zawsze wiem, co jest najbardziej istotne i najbardziej konieczne, że jestem uprzedzony do wieczności. Nawet samo słońce wydaje mi się w tej histerii wieczności przemijające. W jaki sposób zatem coś rozpocząć, co uczynić, bym stał się historią i by moje pulsowanie stało się działaniem. Wiedza o tym, co najbardziej konieczne, jest przekleństwem, od którego jedynie Bóg — albo może diabeł — mógłby nas uwolnić. Nie udało mi się nadal rozstrzygnąć od kogo — Boga czy diabła — pochodzi nasze poznanie, ponieważ wątpię, by zło pochodziło jedynie od diabła. Trupy są odrażające, odrażające są śmierć i to, w jaki sposób ludzie umierają. Dlaczego spośród tylu rodzajów umierania życie wybrało właśnie najbardziej odpychający? Dlaczego kończy się ono w zimnie? Wyobraźmy sobie, że umieramy za młodu, w złudzeniach i oczekiwaniu, wyobraźmy sobie śmierć, w której rozwialibyśmy się w przestrzeni jak para pod ciśnieniem nieskończonego żaru, unosząc się i dryfując w eterze jak opary istnienia. Śmierć jako niematerialne rozpłynięcie się w nieskończoności, jako zamierający skok, śmierć jako marzenie i jako poezja materii. A nie śmierć jako potwierdzenie materii, jako uczczenie praw natury i jej nieuchronności. Nie buntuję się przeciwko śmierci, lecz przeciwko formie umierania. To, w jaki sposób umieramy my wszyscy — ludzie, zwierzęta, kwiaty — stanowi spisek materii przeciwko nam. Umierając tak, jak nakazała nam to natura, zdradzamy wszystkie nasze wzniosłe dążenia, wszystkie nasze pragnienia, by rozpłynąć się gdzieś poza nami samymi, by złamać nasze skrzydła w ciszy bez materii. Umierając, upadamy niżej niż ziemia. Każda śmierć jest hańbą. Prawdziwie wstydzę się umierania! Dlaczego każdy z mych atomów nie próbuje