P1010273 (4)

użvtck z zębów prowadzi od nekrosadyzmu do nekrofagii, w której zawsze, według Epaularda, zawiera się składnik erotyczny¹⁶.

Innym, bardzo szczegółowo opisanym nekrofilem stał się Victor Ardisson, zwany „wampirem z Muy”. Pracował jako grabarz, skończył w szpitalu psychiatrycznym, w którym przebywał od roku 1901. Już wspomnianą tu rozprawę doktorską poświęcił mu Epaulard w roku 1901; francuska książka Michela Belletrud i Edmonda Mercier z 1906 roku nosi tytuł Przyczynek do badań nad nekrofilią. Sprawa Ardissona. Przedstawia on też ważny przykład w psychoanalitycznych studiach Marie Bonaparte¹⁷ oraz w pracach Volty i autorów Le musee des vampires. Szczególne stanowisko badających go lekarzy wyrażało się w przekonaniu, że „bez niego historia nekrofilii byłaby uboższa o jeden z najpiękniejszych przypadków”¹⁸.

Doktor Epaulard udał się zaraz do szpitala, aby tam przeprowadzić szczegółowe pomiary i badania. Le musee des vampires zamieszcza wyciąg z tezy doktorskiej, zawierający fotografie wampira z Muy, obserwacje antropometryczne, opis właściwości ciała i tym podobne. Stąd dowiadujemy się na przykład, że u Ardissona zmysł powonienia znajdował się w zaniku. Dlatego właśnie mógł żyć obok rozkładającego się trupa. Doktor Epaulard wnioskował, że Ardisson jest debilem nieświadomym czynów, które popełniał. „Gwałcił trupy, ponieważ jako grabarzowi było mu łatwo sprokurować sobie pozór kobiety pod postacią trupów, którym przypisywał pewien rodzaj egzystencji”¹⁹. Na podstawie obserwacji naocznych doktor mógł wyrazić zdziwienie: „Jego smutna fizjognomia nie ma nic z bestialstwa, którego by się można po

¹⁶    Por. O. Volta, Le yampire, s. 120-122,127.

¹⁷    Marie Bonaparte pisała, że mogła go jeszcze widzieć w szpitalu psychiatrycznym u loku klasyfikacji Ardisson zajmował najniższy stopień nekrofilii - wskutek braku rozróżnienia mit,'d żywą a istotą umarłą (Edgar Poe..., wyd. franc., t. III, s. 826).

¹⁸    Cyt. za: O. Volta, Le yampire, s. 188.

¹⁹    Por. R. Villeneuve et J.-L. Degaudenzi, Le musee des yampires, s. 204-205.

²⁰    Por. O. Volta, Le yampire, s. 188.

²¹    Cyt. za: R. Villeneuve et J.-L. Degaudenzi, Le musee des yampires, s. 196.

²²    Por. O. Volta, Le vumpire, s. 191.

²³    Ibidem, s. 192.

²¹ R. Villeneuve et J.-L. Degaudenzi, Le musće des yampires, s. 195.

Wampir z Muy, czyli gwałciciel trupów, Pieśń żałobna. Tren, słowa Jeana Bała, około 1901