P1350913

122

122

Obcowanie I koniem silnie wpływa na psychikę zarówn

pacjentów, dlatego hipoterapia oraz jazda konna osób niepetao*! _

<5?

^w teraP'* ^w'elu różnorakich zaburzeń psychicznych i emocjonST^^T' V duże i z pozoru niezależne często wzbudza strach i respekt. |K|gp wania” sobie konia poprzez jazdę na nim, opiekę, nawiązanie pozytC^ dza u pacjentów poczucie wiary we własne siły i pewności siebie. stają bardziej otwarci w kontaktach z innymi ludźmi, wzrasta ich i motywacja do dalszych ćwiczeń.

14.2. Wskazania i przeciwwskazania

Ze wskazań do prowadzenia hipoterapii najczęściej wymienia się;

—    mózgowe porażenie dziecięce — różne postaci,

—    stany po urazach czaszkowo-rdzeniowych,

—    niektóre przepukliny oponowo-rdzeniowe,

—    wady postawy i skoliozy do 20 stopni Coba,

—    wrodzone lub nabyte zniekształcenia kończyn, stany po amputacji,

—    stwardnienie rozsiane (SM),

—    nadpobudliwość psychoruchowa (ADHD),

—    zanik mięśni,

—    wady narządów zmysłów,

—    opóźnienia w rozwoju psychoruchowym,

—    autyzm,

—    zespół Downa (obowiązkowy rtg odcinka szyjnego kręgosłupa),

—    zaburzenia emocjonalne, niedostosowanie społeczne.

Istnieją też inne wskazania do hipoterapii, do których zalicza się m.in. schorzenia układu krążenia (np. terapia po zawale serca i udarze, niedociśnienie i nadciśnienie), otyłość, depresja, a także uzależnienia i patologie społeczne.

Niezwykle istotne przed rozpoczęciem hipoterapii jest wykluczenie przeciwwskazał ^ do niej. Wyróżnia się przeciwwskazania bezwzględne, tzn. takie, w przypadku których nie można prowadzić zajęć. Należą do nich:

—    nieprzezwyciężalny strach przed koniem;

i silna reakcja alergiczna na sierść lub zapach konia czy stajni;

—    brak kontroli głowy w rozwoju motorycznym;

—    pogorszenie stanu zdrowia w ADHD, stanach pourazowych, chorobach mięśni i zaburzeniach neurologicznych;

I odklejanie siatkówki oka, wzmożone ciśnienie śródgałkowe;

—    zwichnięcie stawów biodrowych.