P1100607

155

155

154 Indeksy giełdowe onu strategie inwestowania na rynkach kapitałowych

I* A

WIG, =

■K_r 1000,

i* 1

gdzie:

»v„ — liczba akcji i-tej spółki notowanej na rynku podstawowym w okresie t P„ — cena akcji i-tej spółki w okresie t,

w_iB — liczba akcji i-tej spółki notowanej na rynku w okresie bazowym (doty_Cft okresu, gdy na giełdzie było 5 spółek, tzn. 16 kwietnia 1991 r.),

P_tB — cena akcji i-tej spółki w okresie bazowym,

K, — łańcuchowy współczynnik korygujący w okresie t,

N — liczba spółek uwzględnianych w indeksie (wszystkie notowania na rynlg, podstawowym).

Jest to indeks dochodowy, a więc podstawą do obliczania jego wartości są nj_e tylko ceny akcji w nim zawartych, lecz także dochód z dywidend i prawa poboru Wyraża on relację między rzeczywistą kapitalizacją giełdową w okresie t a bazową kapitalizacją giełdową skorygowaną o współczynnik K_r WIG jest indeksem łańcuchowym, ponieważ jego ustalenie i interpretacja polegają na porównywaniu jego wartości po danej sesji giełdowej z jego wartością z sesji poprzedniej, a zarazem na odzwierciedlaniu tych zmian w procentach. Jeżeli zatem kapitalizacja giełdowa wzrasta o 3%, to wartość indeksu jest również większa o 3% w porównaniu do jego wartości poprzedniej.

Kapitalizacja giełdowa rzeczywista, tzn. aktualna wartość rynkowa spółek giełdowych, oznacza sumę kapitalizacji wszystkich spółek (iloczyn liczby akcji danej spółki i aktualnej ceny rynkowej akcji) notowanych na rynku podstawowym. W ten sposób partycypacja każdej spółki w indeksie jest wprost proporcjonalna do jej wartości rynkowej. Za wartość indeksu w okresie bazowym (pierwsza sesja giełdowa 16 kwietnia 1991 r.) przyjęto 1000 punktów, a więc wartość współczynnika korygującego była równa 1. Kapitalizacja bazowa wynosiła 57 140 000 PLN. Poziom współczynnika korygującego K, jest obliczany zgodnie ze wzorem:

Y,^wJ^pu

-,    M

X¹*##

K

|Mpi₍ — skorygowana wartość kapitalizacji giełdowej dla sesji t,

S, — rzeczywista kapitalizacja giełdowa dla sesji i.

Wjr"

1 formule WIG zadaniem współczynnika korygującego K, jest eliminacja zdarzeń o charakterze nierynkowym, zniekształcających wielkość skorygo-||| kapitalizacji giełdowej i wartość tego indeksu. Tymi zdarzeniami są: wypłaty (jywidendy. nowe emisje akcji, nowe spółki na giełdzie, ustalanie praw poboni, _a zarazem różne zmiany w strukturze portfela indeksu. Dzięki współczynnikowi K, wartość WIG zależy tylko od zmian rynkowych cen akcji. Stosowane korekty wynikają | ograniczeń dotyczących udziału poszczególnych spółek i sektorów w in-(jeksie. Kwalifikując spółki do tego indeksu, szereguje się je według ich wartości rynkowej w taki sposób, aby stanowiły 99% wartości rynku podstawowego giełdy. Udział konkretnej spółki w kapitalizacji portfela indeksu jest ograniczony do 10%, _a jeżeli udział spółki jest większy od tego progu, to jest on korygowany na początku każdego kwartału. Natomiast udział konkretnego sektora w kapitalizacji portfela indeksu jest ograniczony do 30%. Ograniczenia te redukują wpływ dużych zmian cen akcji danej spółki (sektora) o dużej kapitalizacji (wartości rynkowej) na zmiany wartości indeksu.

Obecna konstrukcja WIG jest zbliżona do formuł obliczania wskaźników giełdowych na świecie i jest zgodna ze standardami Międzynarodowej Korporacji Finansowej (IFC). Zmiany portfela tego indeksu następują na podstawie wymienionych zasad raz na kwartał (co trzeci piątek ostatniego miesiąca każdego kwartału). Informacje o wartościach indeksu są podawane przed sesją i w czasie sesji co minutę na podstawie kursów ostatnich transakcji, a na zakończenie sesji ogłasza się kurs zamknięcia indeksu.

Giełda Papierów Wartościowych w Warszawie publikuje również wartości sześciu indeksów sektorowych (tzw. subindeksów sektorowych), które są pomocne w ocenie efektywności inwestowania w spółki należące do różnych sektorów gospodarczych. Wprowadzono następujące subindeksy sektorowe: WIG-banki, WIG-budownictwo, WIG-informatyka, WIG-spożywczy, WIG-telekomunika-cja oraz WIG-media (od 1 stycznia 2005 r.). Formuły obliczania wartości indeksów sektorowych wynikają z metodyki ustalania indeksu WIG, a więc uwzględniają dochody z dywidend i praw poboru. Portfele wymienionych subindeksów składają się z takich samych pakietów portfela indeksu WIG, wybieranych według kryterium sektorowego. Dla subindeksów sektorowych bazową datą — z wyjątkiem WIG-media — stał się 31 grudnia 1998 r., tzn. że w tym dniu wszystkie indeksy sektorowe przyjęły takie same wartości bazowe, równe wartości indeksu WIG (12 795,6 pkt). Dla WIG-media wartość bazowa wynosi 26 636,19 pkt. Informacje dotyczące wartości subindeksów podaje się trzy razy w czasie każdej sesji giełdowej: po pierwszym fixingu (kurs otwarcia), po drugim fixingu oraz po zakończeniu sesji (indeks zamknięcia).