yf#* dogu liczbowego_______ 137
Warto zapamiętać następujące wzory, które często będziemy stosować przy obliczaniu różnych granic ciągów:
1. lim - «0» a g R *-*• s
2. lim c « c, c e R *-»*
d
3. lim — = 0, p e R., a <= R ++• nf
4. lim a « oo
#-MO
5. Um(-«) - -co
6. lim (A • n) - -oo, gdy A < 0 »
7. lim (A • u) = oo, gdy A > 0
» MD
8. lim(-l)" - Granica nie Istnieje.
9. lim np = oo, p a R+
2/1 + 3 3w + 2
Z postaci wyrazu ogólnego widać bezpośrednio, że zarówno licznik jak i mianownik dążą do
nieskończoności, gdy n dąży do nieskończoności. Mówimy, że ułamek n+— jest wyraże-
3/1+2
niem nieoznaczonym typu —, gdy n dąży do nieskończoności. W takich sytuacjach dzielimy oo
licznik i mianownik przez najwyższą potęgę n występującą w mianowniku. Otrzymamy wtedy ciąg, do którego będzie można zastosować poznane twierdzenia dotyczące obliczania granic ciągów.
+- 2+- lim[2+-l lim 2+ lim — 0 ,
n n «:_ n nj n _2+ O_2
.. 2/1+3 .. lim a. = lim-= lun
»-»*3«+2 »-*® 3/i 2 _ 2 ( 2) v -, 2 3+0 3
—+- 3+— lim 3+- lim 3+lun-
Przy obliczaniu granicy ciągu (an) wykorzystaliśmy twierdzenie: „o granicy ilorazu dwóch ciągów zbieżnych”, „o granicy sumy dwóch ciągów zbieżnych” oraz następujące wzory:
1. limc = c
2. lim — = 0 n
A
1. Symbole: —, oo -oo, 0*oo, Q°, oo0, l09 nie mające określonych wartości
oo O
nazywamy wyrażeniami nieoznaczonymi.
2. Przy przekształceniach ciągu na ciągi prostsze musimy uważać na to, czy otrzymane ciągi są zbieżne, bowiem tylko wtedy wolno nam stosować poznane twierdzenia.