Pict0044 (3)

Myśliwiec przechwytujący

Pojawienie się za granicą bombowców strategicznych

0    dużym zasięgu i prędkości około 500 km/h zmusiło sowiecki przemysł do stworzenia odpowiedniego samolotu przechwytującego. Nowy myśliwiec miał mieć potężne uzbrojenie strzeleckie i stację radiolokacyjną. Z wszystkich znajdujących się na uzbrojeniu sowieckiego lotnictwa samolotów najbardziej nadawał się do przeróbki Tu-2. Zgodnie z propozycją A. Tupolewa, najpierw na dwóch maszynach seryjnych zamontowano radary i wzmocniono ich uzbrojenie. Aby jednak stworzyć pełnowartościowy myśliwiec ze stacją radiolokacyjną, użyto samolot „63“ 2AM-39F.

Prace nad zamontowaniem pierwszych sowieckich radarów na samolocie OKB Tupolewa zaczęło na początku 1944 roku. W maju tego roku na seryjnym Tu-2 z numerem fabrycznym 104 zamontowano aparaturę radiolokacyjną PNB-4. Uzbrojenie samolotu zostało wzmocnione dwoma działkami WJa kalibru 23 mm.

Pierwszego lotu na tak zmodernizowanym Tu-2 dokonał A. D. Pierieliot w dniu 18 lipca 1944 roku. Inżynierem prowadzącym próby wyposażenia specjalnego był Ł. Ł. Kerber. W czerwcu 1945 roku egzemplarz 104 przekazano na próby fabryczne. Różnice w stosunku do zwykłego Tu-2 były następujące:

•    w dolnej części kadłuba zamontowano dwa działka WJa kalibru 23 mm;

•    zastosowano automat kursu i ruchomy stabilizator odchylający się w zakresie 0 do -4 stopni;

•    samolot posiadał stację radiolokacyjną PNB^L

Samolot 104 testowano przy masie startowej 9814 kg

1    po próbach przekazano go do biura konstrukcyjnego, które dokonało w 1947 roku przeróbki na szkolny UTB.

W 1946 roku na jednym z seryjnych Tu-2 zamontowano radar „Gnejs-5s“. Po próbach w 1947 roku seryjne Tu-2 wyposażone w to urządzenie weszły na uzbrojenie 56 IAD (Lotnicza Dywizja Myśliwska), stacjonującej w Polsce.

W lutym 1946 roku OKB Tupolewa przystąpiło do prac nad samolotem „63“ w wariancie myśliwca przechwytującego. Samolot, opracowany pod oznaczeniem „63P“ (pieriechwatczik), był modyfikacją samolotu „63“ 2AM-39F. Montaż maszyny, która otrzymała nazwę Tu-1, zakończył się 30 grudnia 1946 roku. Różniła się ona od „63“ następująco:

•    silniki M-43W chłodzone cieczą, moc 1640 KM / 1950 KM;

•    czterołopatowe śmigło AW-9k-22A o średnicy 3,6 m;

•    uzbrojenie stanowiły dwa działka 45 mm i dwa kaemy kalibru 12,7 mm;

•    wyposażenie radiowe i radiolokacyjne:

RSB-3bis, RSI-6, TON-2 i SCz-3.

Próby fabryczne trwały od 22 marca do 3 października 1947 roku. Stwierdzono osiągi jak poniżej:

TABELA 20

OsiqgiTu-l „63P", 22.03-3.10.1947

masa startowa	12.755 kg
prędkość maksymalna	641 km/h
pułap	11.000 m
zasięg	2250 km

Prób samolotu Tu-1 nie zakończono ze w wyczerpanie resursu silników i braku nowych

Inne modyfikacje seryjnego Tu-, wykonane przez OKB Tupolew;

W roku 1946 została skonstruowana i zamont jednym z seryjnych Tu-2 z silnikami ASz-82 mer fabryczny 13/41) bateria składająca się z letów maszynowych PPSz. Była to broń piec bru 7,62 mm o pojemności magazynka 71 opracowana podczas wojny i produkowana u nych ilościach. Według zamysłu autorów pro teria ta miała być przeznaczona do niszczenia wej przeciwnika podczas przemarszów.

Baterię testowano trzy dni: od 7 do 9 lutego ku. Wyniki prób pokazały, że takie urządzenie potrzebne, gdy istnieją skuteczniejsze środki nia siły żywej, takie jak np.: bomby odłamkowi

6 grudnia 1946 roku w OKB zakończono modyfikacją seryjnego Tu-2 (numer fabryczn* Z która mogłaby zabierać działo RSzR-57. Abyście działo, zmieniono przednią część wzmocniono konstrukcję części środkowej otlz niono konstrukcję pokryw luku bombowego. 5 sko oznaczone RSzR-57 składało się z armaty 57 mm z ciągłym zasilaniem amunicją. Broń u służyć do niszczenia celów powietrznych, oraz celów naziemnych. Mechanizmy armaty umieszczone w komorze bombowej, zaś lufa dziła wzdłuż kadłuba, a jej wylot wystawał p samolotu.

Próby fabryczne przeprowadzono w okrasa 9 grudnia 1946 do 28 lutego 1947 roku. Now e jenie funkcjonowało bez żadnych awarii. P® strzelania samolot zachowywał się poprawnie w dych warunkach lotu, strzelanie nie wpływak pilotaż samolotu.

Po testach fabrycznych Tu-2RSzR został : zany do Nil WWS w celu dokonania prób wych. Trwały one od 21 kwietnia do 30 maja 1 ku. Na podstawie wyników prób rekome działo RSzR-57 na uzbrojenie myśliwców p tujących. Istniały też plany wyposażenia Tu-2 » ła systemu Czaryko kalibru od 57 do 75 mm.

Tu-2 był też wykorzystywany jako nosicie sków rakietowych powietrze-ziemia (Hs 293, ka“), holownik eksperymentalnych szybowców z ra Konstrukcyjnego Cybina oraz do prób po stacji radiolokacyjnej „Kurs“.

Wykorzystywano go do przeprowadzania pr 14 molotów-pocisków OKB-52 serii „Ch“ (analc . nr mieckich V—1).

Na zamówienie WWS OKB Tu opracował: w strukcję specjalnego urządzenia „Parawan“, ki. m; montowano na dwóch seryjnych Tu-2 ASz-82P t mery fabryczne 21/57 i 21/59) we wrześniu 1945 vś „Parawan⁴⁴ służył do ochrony przed linami baku' zaporowych i składał się ze wspornika w dziobną części kadłuba, wzmocnionych zewnętrznych cm skrzydeł, specjalnych końcówek skrzydeł i dwódK o średnicy 13,5 mm. Liny były rozciągnięte mio

końcówkami skrzydeł a końcem wspornika dziob......

go. Próby państwowe egzemplarza numer 21/5 ły się w miesiącach paździemik-listopad 194 Ich rezultaty były następujące: