SDC10498

wodzony do Wielkiej Enneady bogów. Uznano tam bowiem z czasem, że tak jak Ra, bóg słońca, jest okiem słonecznym, tak Horus jest okiem księżyca. Otóż kiedy Horus przystqpił do walki ze swoim stryjem Setem, ten — starszy i bardziej doświadczony — wydłubał bratanfowi oko, które porąbał. Dopiero Tot odnalazł kawałki, poskładał je i zwrócił oko w całości (jako „zdrowe") Horusowi. Stąd pochodzi nazwa ho-rusowego oka — udżat. W walce z Setem wspomagają Horusa Szemsu-Hor, czyli tzw. Towarzysze Horusa. Wreszcie po wielu zmaganiach, które przedstawione są między innymi na murach słynnej świątyni w Edfu, Horus pokonał Seta; jako prawy spadkobierca swego ojca, boskiego Ozyrysa, stał się teraz panem całego Egiptu.

Niewątpliwie w walce Horusa z Setem znajdują swoje odbicie wojny między Dolnym i Górnym Egiptem, które ostatecznie doprowadziły do zjednoczenia kraju. Ale geneza mitu musi być o wiele starsza, gdyż połączenia dokonał nie król Dolnego, lecz Górnego Egiptu. Zwycięstwo Horusa nad Setem ma jednak i swoje głębsze znaczenie. Set bowiem w systemie religijnym opartym na kulcie Ozyrysa uważany jest za bóstwo zła, burz i wszelkich gwałtów. Najczęściej bywa przedstawiany pod postacią niezidentyfikowanego zwierzęcia, przypominającego wilka lub szakoia. Cro* sem jednak wyobrażano go pod postacią świni, osła, okapi lub hipopotama. W tej ostatniej postaci występuję on w Edfu w scenach walki z Horusem. Grecy utożsamiali Seta z Tyfonem.

Przyjrzyjmy się teraz osobom dramatu. Horus jako bóg niebios, wyobrażony pod postacią sokoła, był identyfikowany z każdym królem za jego życia. Jakkolwiek najstarszym miejscem jego kultu była wspomniana już miejscowość Behdet w Delcie, to jednak

101