Jeden jedyny wers, ale dla nas, synów prosperującej i postępowej Arktyki, jest jakby orędziem wiary i solidarności, a z otchłani cierpienia wyłania się piękno, śmierć i odrodzenie i dostrzegamy oto niewyraźnie zarysowane, ale umiłowane oblicze naszych ojców.
1959
7
Kiedy Lilly Niagara ukazuje się na małej scenie Grazy Horse, okryta firanką z czarnej siatki o dużych oczkach,
| jest już naga. Albo prawie, gdyż ma na sobie rozsznurowa-
I " ny czarny stanik i pasek od pończoch. Pierwsza część numeru polega na powolnym ubieraniu się, to znaczy na & zakładaniu pończoch i zapinaniu powiewnego stroju, który spływa po jej kończynach. Druga część to powrót do sytuacji wyjściowej. Publiczność, niepewna, czy kobieta rozebrała się, czy ubrała, nie zdaje sobie sprawy z tego, że w efekcie nie zrobiła nic, gdyż nawet powolne i omdlałe gesty, dla których kontrapunktem jest zalękniony wyraz twarzy, to przejaw tak wielkiej zawodowej sumienności, E tak wyraźnie mieszczącej się w tradycjach najlepszej szkoły,
że nie ma w nich nic nie przewidzianego - a tym samym uwodzicielskiego. W porównaniu z techniką innych mistrzyń striptizu, umiejętnie dawkujących swą ofertę początkowej niewinności, na którą nakładają z nagła szelmowską ’J śmiałość, powściąganą rozwiązłość, dzikie szarpnięcia pozostawiając na sam koniec (są więc mistrzyniami striptizu dialektycznego i zachodniego), technika Lilly Niagary jest Js§ już sama w sobie beat i hord, a kiedy się nad nią za-^ stanowić, przywodzi na myśl Cecylię z Nudy Moravii, seks naznaczony znudzeniem i obojętnością, okraszony maestrią traktowaną jak nieunikniony wyrok.
Tak więc Lilly Niagara chce osiągnąć najwyższy szczebel striptizu, polegający na tym, że zamiast dawać spektakl nie