Sponsorzy11101

29

—    To takie... śliczne... To takie... przede-wszystkiem... przedewszystkiem... okropnie ładne... Wszystko ładne... Ale najpierw przeczytam wam jeden wiersz!...

—    Owszem, owszem!...

Maro swych gości po uczcie prowadzi.

Gdzie zakupieni wczora niewolnicy Na zgniłej słomie, wpółnadzy i bladzi, Wypoczywają zamknięci w piwnicy.

—    Doskonale! — zawołał Dorożkarz — wpółnadzy i bladzi! Doskonale! Co dalej?

Maro — to znawca! On swoje obole Wie, na co wydać, krwi dobrej zna cenę:

Jak Amor każde u niego pacholę,

A mąż — gladjator! choć dzisiaj w arenę!

—    Hm! Co to, to wątpię! — mruknął Dorożkarz.

Ot, pierwszy: Numid, nabytek wspaniały:

Tors jakby z bronzu, a włos jak lwie grzywy.

Rzut oka, zda się, przekuć można w strzały.

Nerwy drgające wyciągnąć w cięciwy!

Przepyszny towar!...

—    To niby ty, Korneli! — wtrącił Dorożkarz.

—    Cicho, Dorożkarzu, jeżeli raz się jeszcze odezwiesz, zostaniesz zdegradowany na... konia! — bronił się opryskliwie siłacz.

Gdy Maro go nogą

Kopnął, wołając: „wstań bydlę!" — twarz dzika