027

O POLNO CI,

Północna ciszo I ileż w tobie jgłosu Kiedy cię biedne moje serce słucha.

Co zaumarłe pośród dnia chaosu Dopićro nocą w życie się rozrucha I wplata w swoję półsenną rozmowę Nowe swe dzieje, — boleści nie nowe.

Łub gdy mu troska dzisiejsza dokuczy Co się tak wbija jak pazur jastrzębi;

I nim się niemi pogardzać nauczy Po kłębek wspomnień sięga do swój głębi. Roztacza taśmy niby ujaśnione Choć także bólem i łzami kupione.

Północna ciszo! roztocz skrzydło swoje I weź mię na nie jak kwilące dzićcię,

W sen mię skołysaj — bo marzyć się boję Boję się myślą wybiegać w to życie,

Co jeśli trafnie wywróża początek Nic mićć nie będzie prócz łez i pamiątek.