ne zaczęły
we i przy-
ne formy leksykali-funkcjach przysłów-kalizował miary), lem przy-ykalizacji związków wnikiem.
5 czasow->vki i rze-ączliwość 5Ć ograni-r: bardzo e geniusz. uznajemy ącym za-nko wym: aJc często, w jakim nimo co, złożonym pełnić —> K. P.
redykacja
w Załężu rsyteckie ontynuo-Berlinie Był na-1 w Greif-profeso-• Lip.sk a, licznych
w ir o znaniu, czł. koresp. Jugosłowiańskiej Akademii Umiejętności w Zagrzebiu.
S. U,
Onomastica. Pismo poświęcone nazewnictwu geograficznemu i osobowemu. Ukazuje się od r. 1957 we Wrocławiu (w r. 1977 t. 22). Do pierwszego komitetu red. wchodzili: W. Taszycki (red. naczelny), S. Ros-pond (sekretarz), S. Hrabec, M. Rudnicki,
Z. Stieber. Pismo drukuje artykuły, recenzje i przeglądy bibliograficzne. Jest to pierwsze w krajach słowiańskich czasopismo poświęcone wyłącznie onomastyce.
Onomastyka jest działem nauki poświęconym -> nazwom (imionom) własnym (por. gr. ónóma 'imię'). Rozwinęła się ona w drugiej połowie ubiegłego wieku w związku z ogólnym rozwojem językoznawstwa porównawczego. Twórcą o. słowiańskiej był Franciszek Miklosich (Miklosić), z którego prac korzystali w Polsce najpierw histo-rycy, jak Tadeusz Wojciechowski, Franciszek Bujak, etnograf i językoznawca Jan Karłowicz. Do znakomitego rozwoju o. polskiej przyczynili się: Jan Rozwadowski, Mikołaj Rudnicki, Witold Taszycki, Stanisław Rospond. W o. wyróżniamy dwa główne działy: antroponimię,
(antroponomąstykę, tj. naukę o nazwach osobowych) i toponimię (toponomastykę, tj. naukę o nazwach miejsc) z poddziałem , ->hydronimii i -> oronimii. Podział ten nie wyczerpuje całego zakresu o., ponieważ poza nim pozostaje jeszcze zoonimia (nauka o —> nazwach /imionach) wdasnycfi zwierząt), fitonimia (o nazwach własnych roślin) oraz nńżwy^TOtsS wytworów kultury ludzkiej, jak domy (np. dom Pod Pawiem), szkoły, teatry (ńp. Teatr Narodowy, Baga-